Þegar Davíð & co stal jólunum.

Vinnufélagar mínir voru að ræða um jólin sem koma í desember hvort sem okkur líkar betur eða ver. Rætt var hvernig jólin yrðu haldin í skugga kreppu, hvernig komist yrði í gegnum jólin á mannsæmandi hátt án þess að fara á hausin. Sjónvarpið sagði frá konum sem ætluðu að sauma jólakjólana sína sjálfar til að spara. Þá hrökk upp úr mér "þegar Davíð stal jólunum". Það er því miður nokkuð til í þessu.

 

 Þessi mynd hefur gengið manna á milli í tölvupóstum. Myndin er að sjálfsögðu fölsuð og ekki er neitt sanngirni í því að setja Davíð á sama bás og þeir morðingjar sem léku lausum hala í seinni heimstyrjöldinni. Aftur á móti þá túlkar myndin viðhorf margra á stjórnarstíl Davíðs. Auk þess túlkar hún einnig þann grun sem almenningur hefur um þau tök sem Davíð hefur á Ríkisstjórn Íslands og mörgu í þjóðlífi okkar. Einn gárungurinn sagði við mig að sennilega hefði Davíð aldrei sent beiðnina um lán til Alþjóða gjaldeyrissjóðsins og sæti ennþá á henni. Geir forsætisráðherra hafi ekki hugmynd um þetta og skilji ekki neitt í neinu.

Ég stel þessari mynd frá Hauki bloggvini mínum, að honum forspurðum, og vona að hann fyrirgefi mér það. Það er í raun afrek þegar við getum gert góðlátlegt grín að óförum okkar. Ástandið hjá okkur er mjög alvarlegt, miklu frekar krítískt eða það sem við köllum "ekki enn úr lífshættu".

Ingibjörg og Geir viðurkenna í dag að þvælingur Breta og Hollendinga í IMF beri góðan árangur og við komum engum vörnum við. Það segir mér að þau eru að bregðast algjörlega að verja landið okkar. Það verður æ augljósara að þau eru fyrst og fremst að verja hagsmuni sinna flokka. Fjöldi vel meinandi einstaklinga koma fram með ýmis ráð sem okkur finnst að mættu koma að góðum notum í þessu stríði. Ríkisstjórnin virðist ekki hlusta. Hún virðist vera mjög einangruð. Þegar Ingibjörg segir að hún vilji að Bretar gæti loftrýmis okkar yfir jólin, bara ef hún þurfi ekki að borga allt of mikið fyrir það um leið og Bretar lýsa stíði á hendur okkur og gera okkur allt til bölvunar fer maður að efast um heilsu hennar og dómgreind. Þing og þjóð vill ekki sjá þessa Breta, hún virðist ekki fatta það, hvar er hún?

Við verðum að haga okkur eins og hagsýn húsmóðir. Sækja um ESB til að auðlast traust. Snýkja evru og skipta yfir í hana strax og sleppa því að taka lán bara til að halda krónunni. Hverju skiptir það börnin okkar hvort við höfum krónu ef þau þurfa að borga lánið dýrum dómum. Segja upp öllum áskriftum eins og NATO, SÞ, Utanríkisráðuneytinu og fleiru. Veiða meiri fisk. 

Rannsaka ofaní kjölin hver gerði hvað og refsa síðan þeim seku.

Síðan munum við halda Gleðileg Jól, einhvern tímann þegar öllu þessu er lokið.

 

Hart í bak.

Stór meirihluti þjóðarinnar er þeirrar skoðunar að þeir sem hafa stýrt og stjórnað íslensku þjóðfélagi undanfarin ár hafi staðið sig mjög illa. Í þessu samhengi er átt við alla gerendur sem höfðu völd. Ríkisstjórn, þing, Seðlabanki, fjármálaeftirlitið og bólustrákana sem flippuðu í kross. Með öðrum orðum, allir þeir sem höfðu hönd á stýri þjóðarskútunnar okkar. Núna eru þeir búnir að sigla henni í strand. Ef þjóðin má ekki hafa skoðun án tillits til hvaða störfum menn gegna þá er ekki málfrelsi hér á landi. Ef Ríkisstjórnin telur ráðherra sína vammlausa þá hlýtur þjóðarskútan að hafa rekið í strand af sjálfu sér.

Vegið ómaklega að ráðherrum

Óskhyggja Geirs.

Þjóðin krefst uppstokkunar og vill ólm ganga til kosninga. Þjóðin vill fá að hafa áhrif, segja sitt. Geir vill ekki neinar breytingar. Hér er um óskhyggju að ræða, í besta falli. Andstaða við kosningar, evru eða að ráða nýjan Seðlabankastjóra miðar mun frekar að því að bjarga Sjálfstæðisflokknum. Þjóðin vill að henni sé bjargað fyrst og fremst og síðan pólitískum flokkum. Það sem rýrir samúðina enn frekar með Sjálfstæðisflokknum er að hann hefur stýrt og stjórnað hér í 17 ár.

Kosningum ekki flýtt

Silfur EGILS.

Stundum hefur mér fundist Egill bara vera bergmál. Í dag hafði hann unnið heimavinnuna vel. Eftir þáttinn er maður hugsi og finnur þörf hjá sér að hlusta á hann aftur á netinu. Ég mæli með því að sem flestir gefi sér tíma til að hlusta á þáttinn og sýni þannig að þeir séu virkir meðvitaðir borgara.

Fúlegg verða forsíðufrétt-er þetta góð blaðamennska?

Ég var á Austurvelli í dag. Þar voru fluttar mjög góðar og innihaldsríkar ræður. Fólk stóð og hlustaði með athygli og tók vel undir með klappi og húrrahrópum. Síðan var fundi slitið. Fólk hvarf til síns heima eða annarrar iðju. Nokkrir tóku upp á þeim óskunda að kasta eggjum í Alþingishúsið. Gjörsamlega tilgangslaus gjörningur-það var nefnilega enginn heima.

Nokkur fúlegg á gömlu mannlausu húsi í Reykjavík verður síðan aðal yrkisefni blaðamanna. Þvílíkt fréttamat, þetta er hneisa. Auðvitað er það mun merkilegra að almennir borgarar gefi sér tíma til að iðka lýðræðið, það er frétt. Hvað sögðu ræðumenn, það er frétt. Hver vill láta útifundinn líta út sem skrílslæti. Hjá hverjum vinna þessir blaðamenn, eða hafa þeir bara ekki kveikt á perunni-við krefjumst þess að vera viðmælendur. Takk fyrir.

Eggjum kastað í Alþingishúsið

Austurvöllur og Iðnó í dag.

Nokkrir einstaklingar tóku sig til og svívirtu Alþingishúsið okkar í dag. Það var miður. Það dróg athyglina frá innihaldi mótmælanna. Ræður fundarmanna komust ekki eins vel til skila fyrir vikið í fréttatímum sjónvarpsstöðvanna. Vonandi hættir fólk þessu. Reyndar er þetta til marks um reiði fólks. Okkur er vorkunn að vissu marki.

Ég mætti í dag og fylgdist með, bæði í Iðnó og síðan á Austurvelli. Eggjakastið hófst eftir að formlegum útifundi  hafði verið slitið. Það er mikil undiralda í þjóðfélaginu. Mikil reiði. Hún brýst fram með ýmsu móti, ræðurnar í dag voru eldheitar, spurningar á fundinum í Iðnó voru beittar og klappið, stappið og undirtektirnar sýndu greinilega að hugur er í fólki. Það sem kom mér skemmtilega á óvart var að tillaga Einars Más um að endurheimta kvótann fékk langbestar undirtektir fundarmanna á Austurvelli. Greinilegt var að fundarmenn telja fisk vera hluta af íslensku atvinnulífi.

Þær tilfinningar sem atburðir dagsins skilja eftir í huga mínum eru margs konar. Hvernig gátum við verið svona grandalaus og bláeygð? Einn fundarmanna hvíslaði að mér að það væru til svo margir Íslendingar sem kysu Sjálfstæðisflokkinn jafnvel þó að þar væri hundur í fyrsta sæti, það væri hluti af skýringunni. Þetta bendir til þess að eitthvað mikið sé að í iðkun lýðræðis ef svo geti gerst. Ég held að fólk verði að fara að leggja svolitla stund á lýðræðisiðkun. Fylgjast vel með og mynda sér sína skoðun. Svo segir sagan að æðstu menn í Sjálfstæðisflokknum segi Ríkisfjölmiðlunum fyrir verkum. Ef satt er þá er erfitt að vera lýðræðisiðkandi ef Ríkisfjölmiðlarnir eru beintengdir pólitískum flokki.

Það er mikil nauðsyn að við stokkum upp spilin. Við verðum að skapa opið lýðræðisþjóðfélag. Við verðum að hafa óháða fjölmiðla, sem þora. Við verðum að hafa þjóð sem nennir að fylgjast með og skiptir sér af. Foreldrar sem láta börnin á vergang eru ekki að standa sig. Að lokum, við verðum að tína burt öll skemmdu eplin jafnvel þó það sé skítverk.

Lýðræðið okkar-burt með spillingaliðið.

Ástandið er ekki gott á okkur Íslendingum þessa dagana. Við erum lítið, fámennt land sem öðrum stórum ríkjum finnst sjálfsagt að valta yfir. Hingað til höfum við treyst á stuðning Bandaríkjanna vegna þess að þeir þurftu á okkur að halda vegna varna sinna. Nú er öldin önnur. Bandaríkin þurfa ekki á okkur að halda og þar með er melluhlutverki okkar lokið. Nú ráfum við um öngstræti veraldarinnar og leitum að nýjum melludólg. Við upplifum okkur eins og mellu sem man fífil sinn fegurri. Hlutskipti okkar er ömurlegt, vægast sagt. Það er sorglegt að við höfum slitið barnskónum sem lýðveldi í hlutverki mellu Bandaríkjamanna, við vorum dama meðan við höfðum borðfélagann. Nú er hann farinn og eftir sitjum við bjargalaus.

Sem lýðræðisþjóð þroskuðumst við lítið. Mest pólitísk orka fór í togstreitu mellunnar, halltu mér, sleppti mér. Ýmissa fíkniefna var neytt til að deyfa sársaukann og niðurstaðan er skertur fíkill sem skynjar ekki tilveruna rétt.

Þjóðfélag okkar er svo vanþroskað. Lýðræðið takmarkað, upplýsingar  lokaðar í viðeigandi skúffum. Almennum borgurum er ekki treystandi fyrir slíku. Við höfum ekki réttar forsendur til að skilja hlutina rétt. Réttarvitundin er eins og í litlu sveitaþorpi þar sem fjölskyldurnar ráða enn öllu. Rétt og rangt miðast við hag fjölskyldunnar, þ.e. mafíunnar, ekki þeirra laga sem gilda í þjóðfélögum þroskaðara þjóða.

Borgarlegt lýðræði gengur út á afskiftasemi okkar á milli kosninga. Við verðum að vera meðvitaðir og virkir borgarar.  Við verðum að veita okkar kjörnu fulltrúum mikið aðhald og leiðsögn. Hefðbundnar aðferðir stjórnsýslunnar virka illa þessa dagana og því þarf virka alþýðu til að hleypa krafti í stjórnsýsluna. Við verðum að þroskast hratt sem lýðræðisþjóð og rífa okkur upp úr þessum öldudal. Ég held ég mæti bara í bæinn á morgun og rífi kjaft.

The Untouchables.

Það virðist sem nýr sértrúarflokkur sé fæddur á Íslandi. Það má kalla þá "the untouchables" eða hinir ósnertanlegu. Það eru svona einstaklingar sem búa yfir þeim einstæða eiginleika að mega ekki skulda, nema það henti þeim sérstaklega. Þ.e.a.s. ef þeir eru að kaupa sér hlutabréf sem munu aukast í verðgildi.

En núna árar illa á hlutabréfamarkaðnum og þá minnka líkur á því að kaupendur á hlutabréfum geti staðið í skilum. Sérstaklega ef það er haft í huga að hlutabréfakaupin voru fjármögnuð með lánum. Við venjulegar aðstæður eru slíkir einstaklingar gerðir upp. Nú vill svo til að töluverður hópur manna sem vinna innan fjármálafyrirtækja njóta sérkjara. Það má segja að kreppan nær ekki til þeirra því þeim er ekki gert að greiða skuldir sínar. Forsendan er sú að ekki sé hægt að hafa gjaldþrota einstaklinga í vinnu í bönkum og slíkum stofnunum.-The Untouchables-.

Á sínum tíma hreinsuðu menn til og fjarlægðu skemmdu eplin. Það var mikill uppgjörstími og ýmsir lágu í valnum að lokum. Það sýndi sig þá að menn voru ekki svo ósnertanlegir.

Á Íslandi í dag eru að myndast mjög sérkennilegar aðstæður. Það er algjör vantrú á Ríkisstjórn og Seðlabanka, bæði hér heima og erlendis. Flokkshollusta riðlast sem aldrei fyrr. Mikil ólga og gerjun á sér stað. Því er þessi sérhagsmunagæsla eins og bensín á bálið. Ætli mörlandanum sé ekki nóg boðið og fjandinn verði laus. Sjálfsagt ekki vanþörf á því.

 

 

Krónan okkar er orðin latína.

Ef, ef, ef við bara hefðum gert þetta eða hitt þá væri allt í stakasta lagi.  Á bloggsíðu  Egils kemur fram að breskur fræðimaður vann skýrslu fyrir Landsbankann og kynnti fyrir þeim, mönnum úr Seðlabankanum og Fjármálaráðuneytinu s.l. sumar. Hann spáði fyrir um það sem við höfum upplifað þessa vikuna. Nokkrir vinnufélagar mínir hafa margoft rætt möguleikann á þeirri stöðu sem upp er komin í að minnsta kosti hálft ár. Því virðist sem almenningur og fræðimenn hafi gert sér fulla grein fyrir hvað gæti gerst. Því miður höfðu þessir aðilar engin völd til að rétta kúrsinn á skútunni.

Ég hef örlítinn skilning á spennufíkn bankamannanna, reyndar í dag er samúðin ekki upp á marga fiska. Ábyrgð þeirra er mjög mikil. Bretinn sem Egill vitnar í gaf tvær leiðir s.l. sumar. Halda krónunni og flytja bankana út eða taka upp evru og halda bönkunum innanlands. Að halda bæði krónunni og bönkunum var andvana fædd hugmynd. Hvaða grunnskólakrakki sem er sér það í hendi sér að bankakerfi sem skuldar 12 faldar þjóðartekjur getur ekki staðið í skilum.

Ef bankarnir hefðu flutt sig um set hefðu þeir lifað af og íslenska ríkið ekki lent í þessum hremmingum. Þá hefði íslenska ríkið misst af góðum tekjum ef bankarnir hefðu flutt sig erlendis. Davíð vildi ekki evruna og við að sat. Hann vildi ekki einu sinni baktryggja bankann með nægjanlegum varasjóði gjaldeyris því í dag getum við bara keypt inn lífsnauðsynjar frá útlöndum. Í dag eru bankarnir okkar rjúkandi rústir og fjöldi einstaklinga atvinnulaus. En við eigum þó krónuna okkar. Hún er reyndar komin á bás með Latínunni, hún er til en það notar bara hana enginn lengur.

Ábyrgð okkar.

Í mínu starfi fylgist ég með lífsmörkum einstaklinga sem eru í skurðaðgerðum. Ég þekki til hvernig líkaminn bregst við ýmsum lyfjum sem ég gef einstaklingnum. Ég veit einnig hvernig mismunandi einstaklingar bregðast við sömu lyfjum og haga mér í samræmi við það. Einnig er ég viðbúinn hinu óvænta. Ofsablæðing í skurðaðgerð er í raun mjög óvænt atvik, sjaldgæft en möguleiki. Þrátt fyrir að þetta gerist mjög sjaldan þá erum við alltaf undir það búnir. Við höfum alltaf tiltæka vökva og neyðarblóð. Við höfum stóra og góða aðganga til að gefa slíkt. Oft er sagt að við svæfingalæknar séum allt of stressaðir og sjáum stórslys í hverju horni. Reynslan hefur einfaldlega kennt okkur að það borgar sig að hafa bæði belti og axlabönd. Ástæða þessa er að sjálfsögðu umhyggja okkar fyrir skjólstæðingum okkar. Einnig og ekki síður orðspor okkar því það er mjög auðvelt að draga hvern og einn okkar til ábyrgðar.

Í bankamálum þjóðarinnar virðast ekki vera neinir sökudólgar. Aftur á móti fullt af fólki sem hvítþvær hendur sínar eins og Seðlabankastjóri okkar. Allir virðast hafa bent á hætturnar, hættuna af of mikilli fjárfestingu bankanna og hættuna af of veikum Seðlabanka með tilliti til þessara miklu fjárfestinga bankanna. 

Ég stöðva skurðlækni sem vill skera upp sjúkling sem er á fullri blóþynningu því honum mun blæða. Ef sjúklingur fer í aðgerð sem getur blætt mikið á ég nóg af blóðvarasjóð í hann svo hann lendi ekki í blóðþurrð því þá gæti hann orðið fyrir varanlegum skaða. Ég er Seðlabankinn. Skurðlæknirinn er útrásarbankinn því ef vel teks til þá mun sjúklingurinn læknast, en því fylgir viss áhætta. Hver er ábyrgur, sjúklingurinn(kaupandi hlutabréfa), skurðlæknirinn(bankinn) eða svæfingalæknirinn(Seðlabankinn). Allir en það er eins og svæfingalæknirinn ætli að sleppa.