Þingræði er bara tómt vesen.

Þingræðið þvælist fyrir. Guðbjartur gefur þingmönnum 48 klst. Jóhanna hótar stjórnarslitum ef IceSave er ekki samþykkt. Þingmenn vilja fá tíma til að átta sig sjálfir á afleiðingum ríkisábyrgðar á IceSave samningnum.

Ein hugsanleg afleiðing er að þessi skuld gæti verið líkistungli sjálfstæðis þjóðarinnar. Það er hugsanlegt að við förum á hausinn. Ekki furða að þingmenn vilji hugsa sig vel um.

Það sem vekur furðu mjög margra í þjóðfélaginu er algjört áhyggjuleysi Samfylkingarmanna. Margir þeirra virðast vilja samþykkja samninginn 1 2 og 3. Á þetta alls ekki endilega við þingmannahópinn einvörðungu heldur Samfylkingarmenn vítt og breitt um þjóðfélagið. Þegar maður reynir að rökræða IceSave þá loka þeir eyrunum og fara að tala um veðrið. Sjálfsagt vörn gegn of válegum tíðindum og truflun á fyrirhuguðum skíðaferðum í vetur og því um líku.

Efast um alvöru þingmanna

Mjög nauðsynleg helgarlesning.

Lýsing Leo Tolstoy á skuldaánauð Fídjíbúa1:
Þýðing Egill Helgi Lárusson
Fidjíbúar búa í Pólinesíu, á eyjum í suður Kyrrahafi. Allur eyjaklasinn, útskýrir prófessor
Yánzhul, samanstendur af smáeyjum sem samtals eru um 20.720 ferkílómetrar. Einungis er
búið á helmingi þeirra og telur þjóðin 150.000 sálir auk 1.500 hvítingja. Frumbyggjarnir, sem
risu úr villimennsku fyrir margt löngu, eru þekktir fyrir dug sinn og eru þess megnugir að
vaxa og dafna eins og þeir hafa sýnt með því að verða fljótt góðir bændur og
húsdýraræktendur. Samfélag þeirra blómstraði en árið 1859 var konungdæmið komið í
örvæntingarfulla stöðu. Fídjíbúar og konungur þeirra, Thakombau, vantaði peninga. Þeir
þurftu 45.000 dollara sem Bandaríkin heimtuðu í skaðabætur fyrir ofbeldi sem sagt var að
Fídjíbúar hafi beitt bandaríska borgara.
Til þess að innheimta þessa upphæð höfðu Bandaríkjamenn sent herdeild á staðinn, sem í
skyndingu hertók nokkrar af bestu eyjunum sem tryggingu. Einnig hótuðu þeir að varpa
sprengjum á byggðir landsins nema skaðabæturnar væru greiddar í hendur fulltrúa
Bandaríkjanna fyrir tiltekna dagsetningu. Bandaríkjamenn höfðu verið meðal fyrstu hvítu
mannanna sem settust að á Fídjíeyjum sem trúboðar. Með einum eða öðrum hætti höfðu þeir
síðan sölsað undir sig besta ræktunarlandið og hófu ræktun á baðmull og kaffi. Þeir réðu hópa
frumbyggja í vinnu með samningum sem frumbyggjarnir skildu ekki eða fengu þá í gegnum
verktaka sem höndluðu með lifandi eignir. Átök milli frumbyggja og plantekrueigenda, sem
litu á þá sem þræla, voru óumflýjanleg. En slík átök urðu síðan ástæðan fyrir kröfu
Bandaríkjamanna. Á Fídjí tíðkaðist að greiðslur væru inntar af hendi með vörum líkt og
tíðkaðist í Evrópu fram á miðaldir. Frumbyggjarnir notuðu ekki peninga, viðskipti þeirra fóru
eingöngu fram með vöruskiptum; vörum var skipt fyrir vörur. Þau litlu opinberu gjöld sem
innheimt voru fengust af því sem landið gaf. Hvað áttu Fídjíbúar og Thakombau konungur að
gera þegar Bandaríkjamenn heimtuðu með þjósti 45.000 dollara í skjóli hótanna um að
afleiðingarnar yrðu alvarlegar ef ekki yrði greitt? Fyrir Fídjíbúa var engin leið að skilja slíka
upphæð, að ekki sé talað um peningana sem þeir höfðu aldrei séð í slíku magni. Thakombau
ráðfærði sig við aðra höfðingja og ákvað að snúa sér til Englandsdrottningar. Í fyrstu bað hann
hana að taka eyjarnar undir sinn verndarvæng og seinna bað hann hana einfaldlega um að
innlima þær. En Englendingar tóku þessari beiðni af varfærni og voru ekki á því að flýta sér
að hjálpa þessu hálfvillimannlega konungsdæmi í vandræðum þess. Í stað þess að svara með
beinum hætti sendu Englendingar af stað leiðangur til eyjanna árið 1860 til þess að meta hvort
það væri þess virði að eyða peningum í að losa landið undan hinum bandaríska lánardrottni og
innlima landið í breska heimsveldið.
Í millitíðinni héldu Bandaríkin kröfum sínum á lofti og í kjölfar þess að hafa hertekið bestu
eyjarnar sem tryggingu og þar með sér velmegun landsins var krafan hækkuð úr 45.000
dollurum í 90.000 dollara. Þessu fylgdi einnig hótun um að krafan yrði hækkuð enn meira ef
ekki yrði greitt á réttum tíma. Undir þessum þrýstingi ákvað Thakombau, sem ekki þekkti
evrópskar aðferðir til að útvega lán, og að áeggjan hvítra landnema, að leita til kaupmanna í
Melbourne um lán með hvaða skilmálum sem byðust, jafnvel þótt hann þyrfti að leggja allt
konungsríkið í hendur einkaaðila. Í kjölfar beiðni Thakombau var stofnað verslunarfélag í
Melbourne. Þetta félag, sem nefnt var Pólinesíufélagið, gerði samning við yfirvöld á Fídjí sem
var þeim mjög hagstæður. Með því að yfirtaka kröfu Bandaríkjanna og greiða hana á
tilteknum dagsetningum, fékk félagið samkvæmt samningnum að taka að eigin vali 40.000 og
síðar 80.000 hektara af besta landsvæðinu fyrir starfsemi sína. Að auki skyldi félagið vera
1 Úr bókinni "What then must we do?" skrifuð af Leo Tolstoy og fyrst gefin út árið 1886.
undanþegið öllum gjöldum og sköttum af verksmiðjum sínum, starfsemi og nýlendum og fá
langtíma einkaleyfi til bankareksturs með þeim forréttindum að gefa út ótakmarkað magn
peninga. Þegar samningurinn var loks undirritaður árið 1868 stóðu Fídjíbúar ásamt konungi
sínum andspænis öðru veldi, hinu áhrifamikla verslunarfélagi með víðfeðmar landareignir og
úrslitavald í málefnum ríkisstjórnarinnar. Til að fullnægja þörfum sínum hafði ríkisstjórn
Thakombau fram að þessu látið sér nægja það sem fékkst greitt með vörum sem landið gaf af
sér auk afraksturs lítilsháttar gjalds á innfluttar vörur. Með tilkomu samningsins og hins
volduga Pólinesíufélags versnaði fjárhagsstaða landsins. Mikilvægur hluti besta landsvæðisins
í ríkinu hafði flust yfir til félagsins þannig að skattheimta minnkaði. Í hinn endann, eins og við
vitum, hafði félagið einnig leyfi til inn- og útflutnings án þess að greiða gjöld sem leiddi
einnig til minnkandi tekna af tollgjöldum. Frumbyggjarnir, það er 99% íbúanna, höfðu alltaf
verið lélegir þátttakendur í tekjum sem fengust af innflutningi þar sem þeir notuðu mjög lítið
af evrópskum varningi fyrir utan lítilræði af baðmullarefnum og málmvöru. En með tilkomu
Pólinesíufélagsins losnuðu hinir efnameiru evrópsku íbúar undan tollgreiðslum og tekjur
Thakombau konungs urðu lítilfjörlegar. Hann þurfti með snatri að auka þær. Thakombau
ráðfærði sig við hvíta vini sína um það hvernig hann gæti leyst vandamál sitt. Honum var
ráðlagt að leggja, í fyrsta sinn í sögu landsins, beinan skatt á landsmenn og til að auðvelda
málin fyrir konung skyldi hann vera í formi peninga. Álögurnar voru settar á sem nefskattur
upp á eitt pund fyrir hvern karlmann og fjóra skildinga fyrir hverja konu á eyjunum.
Allt fram til þessa, eins og við nefndum fyrr, tíðkaðist jarðrækt og bein vöruskipti á
Fídjíeyjum. Mjög fáir frumbyggjar hafa pening milli handanna. Allur auður þeirra byggðist
eingöngu á ýmsum hrávörum og nautgripum, en ekki peningum. Samt sem áður krafðist hinn
nýi skattur, á tilteknum degi og án tafar, ákveðinnar upphæðar sem fyrir frumbyggja með
fjölskyldu varð að töluverðri upphæð. Fram til þessa átti frumbyggi ekki því að venjast að
borga persónulega greiðslu til ríkisins nema í formi vinnu. Allir skattar voru greiddir
sameiginlega af því þorpi sem hann tilheyrði, frá sameiginlegum ökrum sem einnig voru hans
aðaltekjulind. Hans eina leið út úr vandanum var að fá peningana frá hvítu nýlendubúunum,
það er, að fara annað hvort til verslunar- eða plantekrueiganda til að fá það sem honum
vantaði – peninga. Þeim fyrrnefnda þurfti hann að selja framleiðslu sína á hvaða verði sem
bauðst þar sem greiða þurfti skattinn á tilteknum degi. Önnur leið var að fá fyrirframgreiðslu á
framleiðsluna, en þessa aðstöðu nýttu kaupmenn sér til þess að auðgast óheiðarlega. Að
öðrum kosti gat frumbygginn boðið plantekrueiganda vinnu sína; gerst verkamaður. En í ljós
kom að laun á Fídjí voru mjög lág, líklegast vegna þess að margir íbúar buðu vinnu sína á
sama tíma. Samkvæmt skýrslu stjórnarinnar voru þau ekki hærri en sem nam einum skildingi
á viku fyrir fullorðinn karlmann eða sem svara 2 pundum og 12 skildingum á ári. Þetta þýðir
að til þess eins að borga sinn eigin skatt, að ekki sé minnst á skatt fjölskyldunnar, þyrfti
Fídjíbúi að yfirgefa heimili sitt, fjölskyldu, sitt eigið land og ræktun, og ferðast oft til annarar
eyjar og binda sig í vinnu hjá plantekrueiganda í hálft ár til þess að vinna sér inn eitt pund til
greiðslu skattsins. Til þess að greiða skattinn fyrir alla fjölskylduna þurfti að leita annara
leiða. Auðvelt er að ímynda sér afleiðingar alls þessa fyrirkomulags. Frá 150.000 þegnum
sínum safnaði Thakombau aðeins 6.000 pundum og fljótlega fór að bera á miklum og áður
óþekktum kröfum um heimtur á sköttum. Stjórnvöld sem áður höfðu þótt heiðarleg komust
fljótt að samkomulagi við hvítu plantekrueigendurna sem voru byrjaðir að stýra landinu.
Fídjíbúar voru dregnir fyrir dómstóla ef þeim tókst ekki að greiða skattinn og voru dæmdir,
auk greiðslu á kostnaði, til fangelsisvistar í lágmark hálft ár. Afplánunarstaðurinn kom í hlut
plantekru þess hvíta manns sem fyrstur bauðst til að greiða skatt og lögfræðikostnað fangans.
Með þessum hætti fengu hinir hvítu ódýrt vinnuafl svo lengi sem þá listi. Í fyrstu var þetta
framsal á nauðungarvinnu takmarkað við sex mánuði, en síðar komust spilltir dómarar að því
að hægt var að dæma menn í allt að 18 mánuði og síðan jafnvel endurnýja dóminn. Á fáeinum
árum breyttust aðstæður gjörsamlega. Stór svæði sem áður höfðu staðið í blóma urðu hálf
mannlaus og fátækt varð gríðarleg. Allir karlmenn, fyrir utan aldraða og veikburða, voru að
heiman að vinna á plantekrum hvítra annað hvort til að vinna sér inn pening fyrir
skattgreiðslum eða vinna af sér dóm. Kvenfólk á Fídjíeyjum vinnur varla nein
landbúnaðarstörf þannig að fjarvera karlmannanna þýddi að landið var vanrækt eða alveg
yfirgefið. Á fáum árum var hálf þjóðin orðin að þrælum hvítra nýlenduherra.
Þetta sorglega tímabil í sögu Fídjíbúa er skýrasta og besta dæmið um það hvað peningar eru
og áhrif þeirra. Hér er öllu lýst: fyrstu grunnþættir þrælahalds – fallbyssur, hótanir, morð,
landtakan og að auki aðaltækið – peningar, sem leysa af hólmi allar aðrar aðferðir. Það sem
hefur tekið aldir að gerast meðfram efnahagsþróun landa gerðist hér, þegar ýmis form
peningaþvinganna hafa verði fullþróuð, á aðeins tíu árum. Harmleikurinn hefst þegar
Bandaríkjamenn senda skip hlaðin vopnum að ströndum landsins hvers íbúa þeir vilja hneppa
í þrældóm. Yfirvarp hótannanna eru peningalegs eðlis, en harmleikurinn hefst þegar
fallbyssum er beint að öllum íbúum: konum, börnum og gamalmennum, nokkuð sem nú er
verið að endurtaka í Afríku, Kína og Mið-Asíu. Hvert var upphaf harmleiksins:"Peningana
eða lífið", sem sammerkt er öllum herleiðangrum allra þjóða. Fyrst 45.000 dollarar síðan
90.000 dollarar eða fjöldamorð. En það voru engir 90.000 dollara til. Bandaríkjamennirnir
áttu þá. Síðan hefst annar hluti harmleiksins: stuttu, blóðugu, hræðilegu og hnitmiðuðu
fjöldamorði verður að afstýra og skipta út fyrir minna áberandi, en langdregnari þjáningu.
Þjóðflokkurinn og höfðingi hans leita leiða til að skipta út fjöldamorðum fyrir peningalega
þrælkun. Lán er tekið og síðan er útfærslan á peningalegri þrælkun fólksins skipulögð.
Þessi útfærsla byrja strax að haga sér eins og agaður her og innan 5 ára er verkinu lokið.
Fólkið er ekki einungis svipt réttinum til landsins og eigna sinna, heldur einnig frelsinu. Það
er orðið að þrælum.
Þriðji hluti hefst: aðstæður eru orðnar of erfiðar og ógæfufólkið fer að heyra orðróm um að
það sé möguleiki á að skipta um drottnara og bindast þrælaböndum einhverjum öðrum. Að
losna undan þrældómi sem komið var á með peningum virðist ekki koma fólki til hugar
lengur. Og þjóðflokkurinn biðlar til nýs drottnara sem hann óskar eftir að mildi aðstæður þess.
Englendingarnir koma þegar þeir sjá að eyjarnar auðveldi þeim að brauðfæða sitt eigið fólk og
innlima eyjarnar ásamt íbúum þeirra. En þeir taka ekki við fólkinu sem þrælum né taka þeir
landið og dreifa því til eigin stuðningsmanna. Slíkar gamaldags aðferðir eru óþarfar núna. Það
eina sem þarf að gera er að krefjast nægjanlega stórrar verndargreiðslu til að halda þrælunum í
þrældómi annars vegar og hins vegar gefi nóg í aðra höndina.
Íbúarnir urðu að greiða 70.000 pund. Það var grundvallar skilyrðið fyrir því að England
samþykkti að bjarga Fídjíbúum frá amerískri þrælkun. Að sama skapi var þetta allt og sumt
sem þurfti til að fullklára þrældóm frumbyggjanna. En í ljósi þeirra aðstæðna sem Fídjíbúar
voru í var vonlaust fyrir þá að greiða 70.000 pund. Krafan var of há. Um tíma breyttu
Englendingar kröfunni og tóku við hluta af greiðslum í formi framleiðsluvara, en þegar
peningar komust aftur í umferð var kröfunni aftur breytt í fulla upphæð. England hagaði sér
ekki eins og verslunarfélagið hafði gert, sem líkja mátti við herför villimanna á hendur
villimannaþjóð sem vill einungis hirða allt sem hægt er áður en horfið er á braut. England
hagaði sér sem þrælahaldari með langtíma framtíðarsýn og drap ekki gullgæsina, fóðraði hana
jafnvel, vitandi það að hún verpti vel. Í fyrstu slökuðu þeir á taumnum, sér til framdráttar, til
þess eins seinna meir að taka í þá aftur og sökkva Fídjíbúum í sama peningaþrældóm og
Evrópa og hinn siðmenntaði heimur er í og engin sjáanleg leið er út úr.

Ekki gengið að auðlindum Íslands segir RÚV-þar með er möguleikinn staðfestur.

"Bretar og Hollendingar hafa staðfest að ekki verði gengið að auðlindum Íslands ef ekki tekst að greiða Icesave-skuldirnar."

Þetta er haft eftir formanni fjárlaganefndar, Guðbjarti Hannessyni. Þetta er mjög athyglisvert með hliðsjón af hvernig þessi samningur við Breta og Hollendinga kom til landsins. Ef við rifjum þetta upp þá voru áhöld um að við fengjum að sjá samninginn. Það voru jafnvel til þingmenn sem voru reiðubúnir að samþykkja hann óséðan.  Það var umsvifalaust kveðið í kútinn ef einhver Íslendingur óttaðist að við gætum ekki staðið í skilum. Sömuleiðis ef menn óttuðust að gengið yrði að veðum ef svo færi, þ.e. eignum íslenska ríkisins.

Nú hefur sá ótti verið staðfestur. Það hefur semsagt verið staðfest af Guðbjarti að hugsanlega gætum við ekki staðið í skilum. Þar að auki hefur sá möguleiki verið staðfestur að hægt hefði verið að ganga að auðlindum okkar. Það var sem sagt mögulegt.

Það má segja að sá möguleiki að auðlindir gengju upp í skuldir þjóðarinnar, að þjóðin sé á því augnabliki komin í greiðsluþrot. Því hlýtur sá möguleiki um gjaldþrot þjóðarinnar að svipta alla þingmenn möguleikanum að samþykkja IceSave samninginn, að öðrum kosti væru þeir að framkvæma landráð. Hjáseta er af sömu rökum ekki gerleg heldur.

Skáldskapur Alþjóðagjaldeyrissjóðsins by Eva Joly

Þessi orð Evu Joly sitja í mér.

"Þegar til kastanna kemur verður hvorki hægt að endurgreiða Alþjóðagjaldeyrissjóðnum né Bretlandi né Hollandi. Lega Íslands er hernaðarlega mikilvæg og landið ríkt af náttúruauðlindum. Ef svo fer sem horfir mun aldurssamsetning íbúanna breytast og ungt, menntað fólk flytja úr landi. Þeir sem eftir verða munu eiga meira undir þeim sem hæst býður."

Hún er sannfærð um að þetta verði niðurstaðan ef við samþykkjum IceSave. Í sömu grein gefur hún ekkert fyrir áætlanir stórlaxanna í heimsmálunum til betrunar. Hún kallar slíkt fagurgala.

Eftir sem ég velti þessu meira fyrir mér þá verður það stöðugt verra. Takið eftir að hún gerir ekki ráð fyrir því að við getum endurgreitt lán AGS. Ekki einu sinni þau lán. Þegar haft er í huga að þessi lán frá AGS eru eingöngu hugsað sem viðspyrna fyrir krónuna, sem gjaldeyrisforði. Þeir hjá AGS hafa reiknað út þörf okkar fyrir gjaldeyrisforða og komist að því að við þurfum tíu sinnum meira en við höfum notast við hingað til. Mjög merkilegt. Þetta risalán er eins og yfirdráttarheimild sem er ekki nýtt en samt greiddir vextir af. Ennþá merkilegra. Ég sem einstaklingur hef betri díl við bankann minn, ég borga ekki vexti af minni yfirdráttarheimild fyrr en ég nota hana.

Ef Eva hefur lög að mæla þá er þessi lánasúpa sem ekki er hægt að endurgreiða til þess að setja Ísland í þrot. Enda spyr Eva;

"Ætla Evrópa og AGS að koma Íslandi á vonarvöl?"

Verðum við ekki að taka orð hennar alvarlega og hugsa okkar gang betur?

 

 

EVA HEFUR LÖG AÐ MÆLA og sannar það að enginn er spámaður í sínu heimalandi-"it is do or die".

Eva Joly kveður sér hljóðs á siðum dagblaðanna í dag. Við skulum gera okkur grein fyrir því að hún er reyndur lögfræðingur. Slíkir einstaklingar hripa ekki eitthvað á blað og senda síðan um víða veröld. Hvert orð, hver hugsun er hugsuð í þaula og sannreynd. Með því hugafari skal lesa grein hennar. Margt er stórmerkilegt í málflutningi hennar en ég vil draga fram þessi atriði.

1. Hún fullyrðir að Íslendingar geta ekki borgað IceSave hvað svo sem þeir reyna með niðurskurði og skattahækkunum.

Í raun er þetta kjarnaatriðið sem snýr að okkur Íslendingum. Hún telur einsýnt að með samþykkt ríkisábyrgðar á IceSave sé Ísland orðið þrotabú. Þeir sem eftir verða "munu eiga meira undir þeim sem hæst býður".  Ísland verður boðið upp á markaði. Íslendingar verða fyrst að svara þeirri spurningu hvort þeir eru borgunarmenn fyrir þessum víxli. Þeir sem gerast ábekingar-þingmenn-vitandi að það getur ógnað þjóðaröryggi eru landráðamenn. Spurningin er hvort einhver afbrigði finnast í Stjórnarskrá íslenska Lýðveldisins fyrir auðtrúa handaruppréttingarþingmenn Samfylkingarinnar.

2. Hún tekur það skýrt fram að Íslendingar beri ekki ábyrgð á IceSave, " sem langstærstur hluti þjóðarinnar ber nákvæmlega enga ábyrgð á og ræður alls ekki við að greiða".

Þetta er annað kjarnaatriðið, að við berum ekki ábyrgð á IceSave. Eins og margsinnis hefur komið fram, en jafnharðan er reynt að fela af ýmsum misvitrum kvíslingum, þá er ríkisábyrgð bönnuð á einkabönkum innan EES svæðisins. Eina undantekningin er sú Ríkisábyrgð sem Íslendingar eiga að samþykkja með góðu eða illu núna. Þessi undantekning er eingöngu til þess að upp komist ekki um meingallað regluverk ESB." gríðarlegir hagsmunir sem afmarkast síður en svo af strandlengju Íslands".

3.Hún fullyrðir að um nauðungarsamning sé að ræða-að við höfum verið beitt ofríki af hálfu Breta.

" með þessu setti Bretland Íslendinga, bandamenn sína í NATO, í sama flokk og hryðjuverkasamtök á borð við al-Qaeda..." Það er greinilegt að Evu finnst framganga Breta ekki stórmannleg. Þar sem um nauðungarsamning er að ræða hefur hann ekkert gildi og á þess vegna ekkert erindi inn á hið háa Alþingi Íslendinga. Samningurinn á heima í pappírstætaranum að mínu mati.

4. Hún telur að Bretar beri mikla ábyrgð sem þeir neita að axla í skjóli stærðar sinnar.

5. Hún telur áætlun AGS gjörsamlega úr takt við raunveruleikann.

Eva segir beinum orðum að áætlun AGS geti ekki, eigi enga möguleika að ganga upp á Íslandi. Niðurskurðurinn sem þarf að framkvæma er svo gríðarlegur að hann er óframkvæmanlegur og eins og Eva bendir á algjörlega tilgangslaus. Hvers vegna vill AGS að við rústum innviðum samfélagsins. Hvers vegna á að rústa hinu "Norræna velferðasamfélagi" Henni finnst það glórulaust athæfi að rústa því án þess einu sinni að hafa tryggingu fyrir því að við getum greitt skuldir okkar þó við myndum færa slíkar fórnir. Niðurstaðan verður sú að þjóðfélagið er í rúst en skuldar samt. Hver er tilgangurinn??

6. Eva er eitursnjall lögfræðingur.

Undir millifyrirsögninni " ÆTLAR EVRÓPA OG AGS AÐ KOMA ÍSLANDI Á VONARVÖL?" kemur fram eftirfarandi "Þegar til kastanna kemur verður hvorki hægt að endurgreiða Alþjóðagjaldeyrissjóðnum né Bretlandi né Hollandi. Lega Íslands er hernaðarlega mikilvæg og landið ríkt af náttúruauðlindum. Ef svo fer sem horfir mun aldurssamsetning íbúanna breytast og ungt, menntað fólk flytja úr landi. Þeir sem eftir verða munu eiga meira undir þeim sem hæst býður. Engum dylst aukinn áhugi Rússa á svæðinu".

Eva dregur hér saman aðalatriði málsins. Við getum ekki borgað. Samfélaginu verður rústað. Þeir flytja sem geta. Skuldirnar verða eftir sem áður ógreiddar enda er það tilgangurinn. Niðurstaðan gefur alþjóðafjármagninu tækifæri til að kaupa eigur okkar Íslendinga á brunaútsölu.

Þeir sem eftir verða á íslandi verða þeir sem geta ekki flutt sig um set. Alþjóðlegir auðhringir munu ráða lögum og lofum hér á landi. Selja okkar eigin auðlindir ofaní okkur á uppsprengdu verði. 

"ÆTLAR EVRÓPA OG OG OG OG AGS AÐ KOMA ÍSLANDI Á VONARVÖL??"

Ef við samþykkjum IceSave þá verður þetta niðurstaðan, það er nú eða aldrei að snúa við, að feta braut sjálfstæðis. 

Munum að fíkn fjármagnseigenda er ávöxtun, fíkn er ólæknandi sjúkdómur honum er bara hægt að halda í skefjum.

 

 

Stöndum ekki undir skuldabyrði

Þumalskrúfan og slefandi Spánverjar

Mér er til efs að nokkur þjóð hafi fengið jafnmargar slæmar fréttir á jafnskömmum tíma og við Íslendingar. Því finnst mér það varla frétt að við kvíðum vetrinum. Nýtt leyniplagg leit dagsins ljós. Samningur milli innistæðutryggingasjóða Íslands og Bretlands. Sá breski má sækja okkur til saka hvar og hvenær sem er, en við bara í London. AGS fresta okkur um mánuð. Úttekt á virkjunarframkvæmdum okkar sýnir að við högnumst ekki neitt en skuldum 1000 milljarða vegna framkvæmdanna. Útrásarvíkingarnir fluttu allt góssið út, við vissum það svo sem en núna var það staðfest. Síðast en ekki síst Hulda forstjóri Landspítalans er farin í árs leyfi. Þar misstum við frá okkur góðan starfskraft.

Það er orðið ljóst að efnahagsaðstoð AGS mun ekki koma fyrr en við samþykkjum IceSave. Ýmsir sem eru duglegir í reikning hafa komist að því að Ísland geti ekki staðið í skilum og þá erum við komin á hausinn-gjaldþrota þjóð. Þá verðum við að setja auðlindirnar okkar upp í skuldir. Spánverjar eru nú þegar farnir slefa yfir væntanlegum aðgangi að fiskimiðunum okkar.

Þetta er stríð sem við erum að tapa. Á maður bara ekki að koma sér í burtu áður en ósigurinn verður innsiglaður. Eða eigum við að gera eins og Rússarnir, sprengja og brenna allt á flóttanum. 

Bastillu dagar framundan.

Landsmenn botna ekkert í Vinstri Grænum. Þeir hafa svikið öll kosningaloforðin sem ég man eftir enda skammt frá síðustu kosningum. Gömlu karlarnir voru búnir að bíða svo lengi. Nú á að njóta sem lengst hvað sem það kostar. Það er í raun eina skýringin. Að sterkasta stjórnmálafl landsins gegn ESB sækir svo um aðild að ESB, það eru bara ekki svik, það má frekar flokka sem geðveilu.

Ef það væri venjulegt árferði á Íslandi væri öllum kannski sama þó sú geðveila riði húsum við Austurvöll. Það er stórhættulegt núna þegar íslensk þjóð er á ögurstundu. Það er eins og menn taki einhverja sótt þegar þeir verða hluti af aðlinum. Eitt aðaleinkenni þessarar sóttar er að almenningur á mjög erfitt með skilja málflutning ráðherranna. Skýringin gæti verið að þeir stunda kappræðu í stað rökræðu. Sú kappræða virðist gersneidd gagnrýnni hugsun. Þar sem almenningur sinnir störfum sínum almennt af alúð og skynsemi virðist hann eiga í erfiðleikum með að skilja rakalausan verksmiðjuframleiddan málflutning Vg.

Að Vg "nenna" ekki að reikna út afleiðingar Icesave er mjög alvarlegt. Samningurinn er ofviða íslenskri þjóð. Þegar um er að ræða jafn alvarlegt mál verða menn bara að nenna að sinna vinnunni sinni. Annars gæti margt óvænt gerst á Íslandi.

Þeir fiska sem róa.

 Þetta er grein sem birtist eftir mig í Morgunblaðinu í gær.

Þeir fiska sem róa.

Veiðiskapur er sport, beitan er valin af innsæi, fiskurinn þreyttur og síðan dreginn að landi. Þar fær hann síðan náðarhöggið.

Við vorum skuldlaus þjóð og því nokkuð sjálfstæð. Í dag erum við skuldug og ósjálfstæð þjóð. Við bitum á agnið, afbrot okkar var að láta glepjast en núna situr öngullinn fastur og það er sárt. Það er verið að þreyta okkur núna. Stýrivextirnir lækka ekki neitt af ráði. Afleiðingin er að fleiri fyrirtæki komast í þrot. Atvinnulausum fjölgar. Þar með er kominn ásættanlegur grundvöllur fyrir launalækkunum. Af þeim sökum minnka tekjur ríkisins verulega, bæði beinir og óbeinir skattar minnka. Þar með er einnig kominn grundvöllur fyrir launalækkun opinberra starfsmanna og síðan verulegur niðurskurður hjá hinu opinbera. Til að tryggja þetta ástand til frambúðar munum við samþykkja IceSave samninginn í sumar.

Við verðum að framleiða eins mikið af vörum sem gefa gjaldeyri og við getum. Ál og fisk. Það viljum við gera til að standa í skilum. Það vilja líka þeir að við gerum sem voru svo góðhjartaðir að lána okkur til að bjarga okkur frá vandræðunum, sem öngullinn veldur okkur. Því vinnur veiðimaðurinn ötull að því að hámarka afrakstur veiði sinnar. Fljótlega mun þjóðin framleiða eins mikið og hún getur. Þjóðinni mun vera greitt eins lágt kaup og framast er unnt til að halda framleiðslukostnaðinum niðri. Það mun hámarka afraksturinn úr verksmiðjunni Íslandi. Það mun gera okkur kleift að greiða niður lánin og taka ný. Í stað þess að hagnaður okkar, vegna vinnu okkar, fari í okkar vasa mun hann streyma óhindrað í vasa lánadrottna okkar.

Nú er okkur bent á að með aukinni stóriðju muni okkur ganga betur að greiða skuldir okkar. OECD er búið að gefa línuna. Til stóriðju þarf lán. Lánveitendurnir skella okkur í ruslflokk lánshæfismatsins til að stilla af vaxtabyrði okkar, sér í hag. Síðan mun hver stóriðjan af annarri fylgja í kjölfarið og við höfum ekkert um málið að segja. Lánadrottnarnir stjórna og stýra, þannig er það hjá gjadþrota heimilum og eins er það hjá gjaldþrota þjóðum.

Eina spurningin sem út af stendur er hvort eða hvenær þeim þóknast að veita okkur náðarhöggið. Sennilega munu þeir ekki gera það. Mun arðvænlegra er að setja okkur í kvíar til hámarks nytja. Að velta því fyrir sér hvað Davíð, Solla eða Geir gerðu er tímasóun. Jafn glórulaust er að velta sér upp úr því hvað Jóhönnu dettur í hug. Önglar hafa þá náttúru að sitja fastir. Veiðimaðurinn á næsta leik.

Niðurstaðan er sú að íslensk þjóð er komin í kvíar lánadrottna sinna. Við munum strita og púla þangað til síðasta lánið er greitt og það mun taka okkur marga áratugi. Hver er sinnar gæfu smiður.....

 

 

Svona borgum við IceSave.

Okkur Íslendingum eru flestar bjargir bannaðar. Ef við samþykkjum IceSave samninginn þá munum við lifa við hungurmörk árum saman ef við förum hreinlega ekki á hausinn. Ef við höfnum honum fer Evrópusambandið í fýlu og reynir að einangra okkur. Bandaríkjamenn og NATO hafa engan áhuga á okkur eftir að kalda stríðinu lauk.

Spurningin er hvort smá smjörklípa kæmi að notum. Segjum okkur úr NATO og bjóðum Kínverjum Keflavíkurflugvöll fyrir herstöð. Auk þess gætum við fengið hingað inn kínverskar verksmiðjur því við erum hvort eð er láglaunasvæði. Allt þetta gegn hóflegu gjaldi, svona einu stykki af IceSave samningi. Þetta er í raun bara spurningin hverjum við afhendum fullveldi okkar, eða þannig sko.

"Vér mótmælum allir"

Eins og Ívar Pálsson bendir á þá er IceSave að umbreytast úr deilu milli þjóða í lítið einkamál. Steingrímur sagði að um væri að ræða samning milli einkaaðila. Það væri ástæðan fyrir því að hann þyrfti leyfi til birtingar á samningnum. Ef deilan við Breta umbreytist í einkamál þá verður að reka það sem slíkt í framtíðinni. Hér er mikil vá fyrir dyrum. Þetta eina atriði er næg ástæða til að fella samninginn á Alþingi.

Að samþykkja ólesinn samning er landráð. Að samþykkja samning sem ber með sér verulega hættu á þjóðargjaldþroti er landráð. Að samþykkja samning sem fenginn var með þvingunum, þar sem Íslendingum var meinaður aðgangur að dómstólum er landráð. Það eru sjálfsögð mannréttindi að fá að fara með mál fyrir dómstóla, alveg sama þó það hugnist ekki mótaðilanum. Alveg sama þó öllum finnist það tímasóun. Mannréttindi snúast ekki um slíka praktíska hluti heldur virðingu.

Því er borið við að staða okkar sé vonlaus. IMF muni spila með og setja þumalskrúfuna á okkur. Evrópusambandið muni henda okkur út í hafsauga. Sagan endurtekur sig í sífellu. Kúgun hefur ætíð verið til staðar, niðurstaðan byggist mun frekar á viðbrögðum hins kúgaða. Eitt sinn settist lítill Indverji á rassinn og heilt heimsveldi fór á hliðina. Í annað sinn stóð upp íslenskur maður og mótmælti ofríki Dana á Íslandi. Í kjölfarið stóðu allir hinir upp og sögðu "vér mótmælum allir". Þessi viðbrögð eru grundvöllur þess að í dag höldum við 17 júní hátíðlegan til að minnast fullveldis og heiðra minningu Jóns Sigurðssonar.

Mér er til efs að Jóni forseta hafi fundist sín samningsaðstaða sterk, sennilega hefur honum fundist hún nær vonlaus eins og okkur. Hann gerði sér aftur á móti grein fyrir því að það var bara ein leið til að komast að hinu sanna, að láta reyna á það. Ætlum við að sitja? Ætlum við að fylgja fordæmi Jóns og standa upp?