Tarfurinn Steingrímur

Sendir einhver barnið sitt í flugferð ef það eru 10% líkur á því að flugvélin farist. Sérstaklega ef völ væri á öruggari ferð.

Í þessu samhengi eru svör Steingríms algjörlega út í hött. Það vottar ekki fyrir efa né áhyggjum hjá ábyrgum ráðherra fjármála íslensku þjóðarinnar. Hugsið ykkur ef skurðlæknir tæki svona létt á svipuðum líkum hjá sjúklingi sínum. Það er engin samkennd né samsömun með þjóðinni eða áhyggjum hennar hjá Steingrími. Hann setur bara undir sig hausinn eins og tarfur, sennilega er það Jóhanna sem sveiflar rauða sjalinu sem tryllir hann. 

Ég veit ekkert um IFS greiningu né hæfni þeirra en mér finnst að álit sem kemur inn á borð hjá fjárlaganefnd beri að meðhöndla með meiri alvöru hjá Steingrími. Hann hafnar ekki einu sinni niðurstöðum þeirra og samtímist finnst honum þær ekki efni í áhyggjur. Hér er um mikinn skort á tilfinningargreind hjá núverandi fjármálaráðherra okkar.

Ég verð nú að segja að nú tekur steininn úr.

 

 

Forsendur IFS-álits svartsýnar

Það verður mjög sérstakt að vera búsettur á Íslandi eftir að Ivesave verður samþykkt á mánudaginn.

Það verður mjög sérstakt að vera búsettur á Íslandi eftir að Ivesave verður samþykkt á mánudaginn.

Allar kannanir á skoðunum Íslendinga sýna að 70% eru andvígir Icesave. 35000 manns skora á Ólaf Ragnar forseta að senda lögin til þjóðaratkvæðis. Þrátt fyrir þessar sterku vísbendingar, um að stjórnarmeirihlutinn sé ekki að ganga í takt við þjóð sína, skal þjösnast áfram. Fulltrúarlýðræðið skal nýtt til hins ýtrasta og ekki er það gert fyrir skattgreiðendur þessa lands. Að þjónkast erlendum hagsmunum sem skaða hagsmuni íslenskra borgara er ekki það sem kjósendur þessarar stjórnar kusu þá til. Því miður er töluverður skortur á virkri neytendavernd þegar kemur að gallaðri eða úreltri vöru á Alþingi Íslendinga.

Ein stærsta ástæðan fyrir því að margir Íslendingar telja það rétt að borga Icesave er samviskubit. Við erum flest alin upp við heiðarleika og skilvísi. Okkur finnst rangt að standa ekki í skilum. Þessi skoðun kemur fram í ýmsum myndum. Bæði beint og óbeint eins og þegar rætt er um að tilheyra aftur alþjóðasamfélaginu eða vera aftur þjóð meðal þjóða. Fyrir utan að þetta stenst ekki nánari skoðun þá er stærsta spurningin hversu mikið má leggja á eina þjóð, má rústa blómlegu þjóðfélagi bara vegna samviskubits?

Þetta samviskubit, þessi viðurkenning skuldar er meginorsök fátæktar í heiminum. Fátækustu lönd heimsins skulda langt innan við 1% af öllum skuldum heimsins. Í þessum löndum deyr fólk, 300 manns á hverjum 15 mínútum, vegna sjúkdóma sem hægt er auðveldlega að koma í veg fyrir. Ekki hefur verið tekið í mál að afskrifa þessar skuldir. Gordon Brown hefur þar verið ötull talsmaður lánveitenda við að koma í veg fyrir afskriftir. Hann kann sitt fag og ekki virðist núverandi Ríkisstjórn á Íslandi hafa þvælst mikið fyrir honum.

Það verður mjög sérstakt að vera búsettur á Íslandi eftir að Icesave hefur verið samþykkt á mánudaginn, að vera kominn í fátækragildru lánadrottnanna. Kannski mun Samfylkingunni takast að verða okkur út um fátækrahjálp, það er að segja, fyrir þá Íslendinga sem eftir verða á landinu.

Icesave tekið út úr nefnd

Hvenær mótmæla Íslendingar??

Mér finnst þessi frétt athyglisverð. Hún vekur upp spurninguna hvenær mótmæla Íslendingar?

Í þessu tilfelli er um verktaka og iðnaðarmenn að ræða. Þeim hefur orðið ljóst að vegna niðurskurðar hjá hinu opinbera verður enga vinnu að fá á næsta ári. Þar með skerðast kjör þeirra mjög. Um er að ræða nokkuð einslitan hóp sem skilur vel hlutskipti sitt. Við þessar aðstæður er mjög eðlilegt að menn sameinist um kröfur og veki athygli á þeim. Ef fram fer sem menn óttast munu mjög margir í þessum hópi missa vinnuna. Þar að auki eru margir með rekstur og þar með skuldbindingar. Gjaldþrot fjölda manns og heimila blasir við. Allt þetta hæfileikaríka fólk mun flytja búferlum til annarra landa, því miður. Ástæðan er sú að stefna núverandi valdhafa og AGS gefur þeim ekki kost á öðru. Það verða engar framkvæmdir á næsta ári hversu margar verktakalestir verða farnar. Ég tel þær þó mikilvægar og hvet til þeirra.

Í fyrrnefndu tilfelli mótmæla menn allt of seint. Skaðinn er skeður.

Þúsundir heimila skulda meira en virði fasteignarinnar er. Það er kallað neikvæð eiginfjárstaða. Með vaxandi kreppu munu æ fleiri heimili komast í þrot. Gjaldþrot heimila blasir við. Vanskila foreldrar munu verða borin út, á götu. Eingöngu par hundrað mótmæla þessu á Austurvelli á laugardögum. Munu almenn mótmæli vegna gjaldþrota heimila líka koma allt of seint?

Hvenær mótmæla Íslendingar?

Hverju mótmæla Íslendingar?

Hvað viljum við?

Ég bara spyr...

Verktakalest skorar á þingheim

Óttinn og Samfylkingin

Það er mjög sérstakt að VinstriGrænir ætla að samþykkja Icesave. Það er í raun andstætt stefnu þeirra. Icesave færir okkur nær ESB aðild og það er andstætt stefnu VG. Því kemur það ekki á óvart að sumir í þeim flokki setji spurningamerki við Icesave. Samfylkingamenn styðja Icesave vegna þess að það færir okkur nær ESB. Því fellur það vel að stefnu Samfylkingarinnar að Íslendingar gangist við skuldum óreiðumanna. Það vaknar sú spurning hvort óreiðumenn séu vinir Samfylkingarinnar. Ekki eru Samfylkingarmenn vinir íslensku þjóðarinnar sem þau vilja að borgi skuldir óreiðumannanna, vina sinna, eða hvað?

Sannfæring Samfylkingarmanna fyrir Icesave helgast ekki bara á ást þeirra á ESB og óreiðumönnum. Einnig er sá mikli ótti að ef Icesave fellur á þingi þá standa þau þar með allt niðrum sig. Völd Samfylkingarinnar helgast af ótta VG að stjórnin falli. Ef Icesave verður fellt af VG, þá situr Samfylkingin úti í horni, valdalaus, eins og nemandi í skammarkróknum. Samfylkingin situr þá uppi með skömmina að hafa verið handlangarar Evrópuvaldsins og lánadrottnanna. Aðrir þingmenn munu þá taka höndum saman við að verja land og þjóð.

Hvar Steingrímur karlinn passar inn í þessa mynd er vandséð. Honum hefur að minnsta kosti tekist að koma flokkssystkinum sínum út í forarpytt, þannig að þeim verkjar illilega í sálina. Honum virðist þó vel líka ástandið. Hann passar þess vegna ekki vel inn í grasrót VG. Aftur á móti finnst honum hann passa vel í ráðherrastólinn sinn.

Óttinn ræður ríkjum. Óttinn við að vinstri stjórnin falli og því skal Icesave samþykkt. Þessi ótti þaggar niður í mörgum. Óttinn við að missa vinnuna heldur enn öðrum á mottunni. Óttinn við að Samfylkingin nátti hjá Sjálfstæðisflokknum virðist vera límið. Ég óttast Samfylkinguna af þeirri ástæðu að ef hún er tekin út úr jöfnunni þá verður lausnin einfaldari. 

Austurvöllur kl 15 á morgun, allir að mæta og hana nú!!!!!

 Hvet alla til að mæta, sjáumst hress og baráttuglöð!!

Kæru íslendingar! Ekki gera Ekki neitt.

Í tilefni af greiðsluverkfallinu sem nú stendur yfir frá 15.nóv-10.des vilja Hagsmunasamtök heimilanna ásamt Nýja Íslandi boða til útifundar á
Austurvelli laugardaginn 28.nóv. kl. 15.

Allir eru velkomnir til að sýna samstöðu í verki.

Kjarabarátta 21. aldarinnar snýst um lánakjör, í henni er
greiðsluverkfallið vopn fólksins rétt eins og vinnuverkföllin eru vopn
verkalýðsbaráttunnar. Til þess að knýja á um breytingar þarf að
myndast öflugur þrýstingur og hann verður einungis til með samstöðu
fólksins.

Kröfur Hagsmunasamtaka heimilanna eru skýrar og framkvæmanlegar;
1. Engar afskriftir – eingöngu réttlátar leiðréttingar
2. Lán sem hvíla á íbúðarhúsnæði með viðmiðun við
gengi erlendra gjaldmiðla verði leiðrétt og yfirfærð í íslenskar
krónur frá lántökudegi á gengi þess tíma.
3. Verðtryggð húsnæðislán leiðréttist þannig að
verðbætur verði að hámarki 4% á ári frá 1.1.’08.
4. Lög um að ekki verði gengið lengra í innheimtu veðlána
en að leysa til sín veðsetta eign.
5. Lög um að við uppgjör skuldar fyrnist eftirstöðvar innan
5 ára og verði ekki endurvakin.
6. Gerð verði tímasett áætlun um AFNÁM VERÐTRYGGINGAR lána
hið fyrsta og vaxtaokur verði aflagt.

Heimilin í landinu eru engin afgangsstærð. Þau eru undirstaða
þjóðfélagsins og vissulega þess virði að berjast fyrir. Kerfið breytist ekki af sjálfu sér. Þess vegna vilja Hagsmunasamtök heimilanna hvetja alla til að mæta á Austurvöll kl. 15 á laugardaginn og krefjast réttlætis og sanngirni í lánakjörum.

AGS og sjálfstæði íslenskrar þjóðar

Það hríslast um mann ónot.

Stöðuleikasáttmálinn er ekki að fæðast og Jóhanna boðar meiri niðurskurð og hækkanir skatta. Sagt er að þeir sem munu hagnast mest á nýjum lögum félagsmálaráðherra séu útrásavíkingarnir. Einhver talar um að leysa megi gjaldþrot án aðkomu dómstóla með nýjum lögum. Össur svara öllum ESB spurningunum fyrir okkur og sendir til Brussel. Allt fer eftir forskrift Alþjóðagjaldeyrissjóðsins á íslandi. Þessa dagana eru þeir í Wasinthon að skrifa fyrir okkur nýtt prógramm sem verður mun strangara en það gamla, vegna þess að við erum búin að kyngja Icesave.

Icesave, ESB og AGS sinna þörfum fjármagnseigenda. Íslensk alþýða skal borga og blæða. Þetta er innrás. Ekki vegna aðferðanna við innrásina því við hefðum frekar búist við venjulegum hermönnum. Miklu frekar munu afleiðingarnar vera keimlíkar hefðbundinni innrás. Við lok innrásarinnar mun íslensk þjóð hafa glatað sjálfstæði sínu. Þjóðin mun glata sjálfstæði sínu vegna gríðarlegra skulda. Skulda sem munu taka megnið af fjárlögum okkar til að endurgreiða. Mjög lítið ef nokkuð verður eftir til velferðamála. 

Þjóðin er sundruð. Hluti hennar heldur að himnaríki sé í Brussel. Þau fórna öllu til að komast í eilífa sælu. Þeim er í raun vorkunn. Eru þessir friðelskandi bændabörn reiðubúin til að munstra sig í samevrópskan her og berja á einhverjum sem hafa sjálfstæða skoðun. Sennilega ekki því þeim dreymir sennilega frekar um leðurklædda skrifstofustóla. Síðan eru allir sérhagsmunahóparnir sem sundra þjóðinni.

Hvernig væri nú að þjóðin vakni og standi saman. Við getum ekkert verið að rífast um pólitík né sérhagsmuni fyrr en AGS er komin af landi brott.

MH STÚDENTAR 1978 OG 1979, 30 ÁRA STÚDENTAR

Í gær héldum við upp á 30 ára stúdentsafmælið okkar. Ótrúlegt hvað tíminn líður bla bla....

Hittingurinn var mjög vel hepnaður og þau sem undirbjuggu hann eiga mikla þakkir skyldar. Það var mjög gaman og vonandi eigum við eftir að hittast aftur seinna. Hér eru nokkrar myndir sem ég tók í gær.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hægt andlát sjálfstæðis landsins

Það er mjög sérstök tilfinning að hafa verið áhorfandi að kvikmynd en verða síðan hluti af sjálfri kvikmyndinni. Sú er upplifunin eftir að hafa horft á John Perkins, lesið Falið Vald, kynnt sér AGS, lesið J. Stiglitz og M. Hudsson og marga fleiri. Það voru bara önnur lönd, aðallega fátæk lönd, sem glata sjálfstæðinu, kynslóðunum vegna skulda. Núna erum við að komast í þennan hóp.

Eru ekki viðbrögð þjóðarinnar mjög mannleg. Eru viðbrögðin ekki svipuð og þegar náinn ættingi er kominn fram í andlátið. Þá vonast ættingjarnir að hann lifi fram að jólum, hann er nú svo hress segja þau og hlustaði meira að segja á útvarpið í morgun, þó að öllum öðrum sé ljóst að hann lifi bara í nokkra daga til viðbótar.

Þegar þjóðin verður skuldsett 500 ár fram í tímann, þegar þjóðin verður eignalaus og þegar þjóðin verður í sárri fátækt munu sjálfsagt flestir segja, en skrítið og við sem vorum svo rík í gær.

Er eitthvað sem getur sameinað þessa þjóð annað en sukk og svínarí? Hversu margar manneskjur hafa fórnað sér fyrir frelsi og sjálfstæði í gegnum tíðina en aldrei haft erindi sem erfiði. Sjálfsagt verður maður að sætta sig við að maður er bara lítill múrsteinn í stórri byggingu. Á þeirri forsendu verður maður að halda áfram og einnig í þeirri von að börnin manns muni erfa eitthvað.

Ef við stöndum saman og fylkjum liði mun okkur takast að hrekja landtökuliðið af landi brott, en bara ef við stöndum saman.

Mjög nauðsynleg helgarlesning.

Lýsing Leo Tolstoy á skuldaánauð Fídjíbúa1:
Þýðing Egill Helgi Lárusson
Fidjíbúar búa í Pólinesíu, á eyjum í suður Kyrrahafi. Allur eyjaklasinn, útskýrir prófessor
Yánzhul, samanstendur af smáeyjum sem samtals eru um 20.720 ferkílómetrar. Einungis er
búið á helmingi þeirra og telur þjóðin 150.000 sálir auk 1.500 hvítingja. Frumbyggjarnir, sem
risu úr villimennsku fyrir margt löngu, eru þekktir fyrir dug sinn og eru þess megnugir að
vaxa og dafna eins og þeir hafa sýnt með því að verða fljótt góðir bændur og
húsdýraræktendur. Samfélag þeirra blómstraði en árið 1859 var konungdæmið komið í
örvæntingarfulla stöðu. Fídjíbúar og konungur þeirra, Thakombau, vantaði peninga. Þeir
þurftu 45.000 dollara sem Bandaríkin heimtuðu í skaðabætur fyrir ofbeldi sem sagt var að
Fídjíbúar hafi beitt bandaríska borgara.
Til þess að innheimta þessa upphæð höfðu Bandaríkjamenn sent herdeild á staðinn, sem í
skyndingu hertók nokkrar af bestu eyjunum sem tryggingu. Einnig hótuðu þeir að varpa
sprengjum á byggðir landsins nema skaðabæturnar væru greiddar í hendur fulltrúa
Bandaríkjanna fyrir tiltekna dagsetningu. Bandaríkjamenn höfðu verið meðal fyrstu hvítu
mannanna sem settust að á Fídjíeyjum sem trúboðar. Með einum eða öðrum hætti höfðu þeir
síðan sölsað undir sig besta ræktunarlandið og hófu ræktun á baðmull og kaffi. Þeir réðu hópa
frumbyggja í vinnu með samningum sem frumbyggjarnir skildu ekki eða fengu þá í gegnum
verktaka sem höndluðu með lifandi eignir. Átök milli frumbyggja og plantekrueigenda, sem
litu á þá sem þræla, voru óumflýjanleg. En slík átök urðu síðan ástæðan fyrir kröfu
Bandaríkjamanna. Á Fídjí tíðkaðist að greiðslur væru inntar af hendi með vörum líkt og
tíðkaðist í Evrópu fram á miðaldir. Frumbyggjarnir notuðu ekki peninga, viðskipti þeirra fóru
eingöngu fram með vöruskiptum; vörum var skipt fyrir vörur. Þau litlu opinberu gjöld sem
innheimt voru fengust af því sem landið gaf. Hvað áttu Fídjíbúar og Thakombau konungur að
gera þegar Bandaríkjamenn heimtuðu með þjósti 45.000 dollara í skjóli hótanna um að
afleiðingarnar yrðu alvarlegar ef ekki yrði greitt? Fyrir Fídjíbúa var engin leið að skilja slíka
upphæð, að ekki sé talað um peningana sem þeir höfðu aldrei séð í slíku magni. Thakombau
ráðfærði sig við aðra höfðingja og ákvað að snúa sér til Englandsdrottningar. Í fyrstu bað hann
hana að taka eyjarnar undir sinn verndarvæng og seinna bað hann hana einfaldlega um að
innlima þær. En Englendingar tóku þessari beiðni af varfærni og voru ekki á því að flýta sér
að hjálpa þessu hálfvillimannlega konungsdæmi í vandræðum þess. Í stað þess að svara með
beinum hætti sendu Englendingar af stað leiðangur til eyjanna árið 1860 til þess að meta hvort
það væri þess virði að eyða peningum í að losa landið undan hinum bandaríska lánardrottni og
innlima landið í breska heimsveldið.
Í millitíðinni héldu Bandaríkin kröfum sínum á lofti og í kjölfar þess að hafa hertekið bestu
eyjarnar sem tryggingu og þar með sér velmegun landsins var krafan hækkuð úr 45.000
dollurum í 90.000 dollara. Þessu fylgdi einnig hótun um að krafan yrði hækkuð enn meira ef
ekki yrði greitt á réttum tíma. Undir þessum þrýstingi ákvað Thakombau, sem ekki þekkti
evrópskar aðferðir til að útvega lán, og að áeggjan hvítra landnema, að leita til kaupmanna í
Melbourne um lán með hvaða skilmálum sem byðust, jafnvel þótt hann þyrfti að leggja allt
konungsríkið í hendur einkaaðila. Í kjölfar beiðni Thakombau var stofnað verslunarfélag í
Melbourne. Þetta félag, sem nefnt var Pólinesíufélagið, gerði samning við yfirvöld á Fídjí sem
var þeim mjög hagstæður. Með því að yfirtaka kröfu Bandaríkjanna og greiða hana á
tilteknum dagsetningum, fékk félagið samkvæmt samningnum að taka að eigin vali 40.000 og
síðar 80.000 hektara af besta landsvæðinu fyrir starfsemi sína. Að auki skyldi félagið vera
1 Úr bókinni "What then must we do?" skrifuð af Leo Tolstoy og fyrst gefin út árið 1886.
undanþegið öllum gjöldum og sköttum af verksmiðjum sínum, starfsemi og nýlendum og fá
langtíma einkaleyfi til bankareksturs með þeim forréttindum að gefa út ótakmarkað magn
peninga. Þegar samningurinn var loks undirritaður árið 1868 stóðu Fídjíbúar ásamt konungi
sínum andspænis öðru veldi, hinu áhrifamikla verslunarfélagi með víðfeðmar landareignir og
úrslitavald í málefnum ríkisstjórnarinnar. Til að fullnægja þörfum sínum hafði ríkisstjórn
Thakombau fram að þessu látið sér nægja það sem fékkst greitt með vörum sem landið gaf af
sér auk afraksturs lítilsháttar gjalds á innfluttar vörur. Með tilkomu samningsins og hins
volduga Pólinesíufélags versnaði fjárhagsstaða landsins. Mikilvægur hluti besta landsvæðisins
í ríkinu hafði flust yfir til félagsins þannig að skattheimta minnkaði. Í hinn endann, eins og við
vitum, hafði félagið einnig leyfi til inn- og útflutnings án þess að greiða gjöld sem leiddi
einnig til minnkandi tekna af tollgjöldum. Frumbyggjarnir, það er 99% íbúanna, höfðu alltaf
verið lélegir þátttakendur í tekjum sem fengust af innflutningi þar sem þeir notuðu mjög lítið
af evrópskum varningi fyrir utan lítilræði af baðmullarefnum og málmvöru. En með tilkomu
Pólinesíufélagsins losnuðu hinir efnameiru evrópsku íbúar undan tollgreiðslum og tekjur
Thakombau konungs urðu lítilfjörlegar. Hann þurfti með snatri að auka þær. Thakombau
ráðfærði sig við hvíta vini sína um það hvernig hann gæti leyst vandamál sitt. Honum var
ráðlagt að leggja, í fyrsta sinn í sögu landsins, beinan skatt á landsmenn og til að auðvelda
málin fyrir konung skyldi hann vera í formi peninga. Álögurnar voru settar á sem nefskattur
upp á eitt pund fyrir hvern karlmann og fjóra skildinga fyrir hverja konu á eyjunum.
Allt fram til þessa, eins og við nefndum fyrr, tíðkaðist jarðrækt og bein vöruskipti á
Fídjíeyjum. Mjög fáir frumbyggjar hafa pening milli handanna. Allur auður þeirra byggðist
eingöngu á ýmsum hrávörum og nautgripum, en ekki peningum. Samt sem áður krafðist hinn
nýi skattur, á tilteknum degi og án tafar, ákveðinnar upphæðar sem fyrir frumbyggja með
fjölskyldu varð að töluverðri upphæð. Fram til þessa átti frumbyggi ekki því að venjast að
borga persónulega greiðslu til ríkisins nema í formi vinnu. Allir skattar voru greiddir
sameiginlega af því þorpi sem hann tilheyrði, frá sameiginlegum ökrum sem einnig voru hans
aðaltekjulind. Hans eina leið út úr vandanum var að fá peningana frá hvítu nýlendubúunum,
það er, að fara annað hvort til verslunar- eða plantekrueiganda til að fá það sem honum
vantaði – peninga. Þeim fyrrnefnda þurfti hann að selja framleiðslu sína á hvaða verði sem
bauðst þar sem greiða þurfti skattinn á tilteknum degi. Önnur leið var að fá fyrirframgreiðslu á
framleiðsluna, en þessa aðstöðu nýttu kaupmenn sér til þess að auðgast óheiðarlega. Að
öðrum kosti gat frumbygginn boðið plantekrueiganda vinnu sína; gerst verkamaður. En í ljós
kom að laun á Fídjí voru mjög lág, líklegast vegna þess að margir íbúar buðu vinnu sína á
sama tíma. Samkvæmt skýrslu stjórnarinnar voru þau ekki hærri en sem nam einum skildingi
á viku fyrir fullorðinn karlmann eða sem svara 2 pundum og 12 skildingum á ári. Þetta þýðir
að til þess eins að borga sinn eigin skatt, að ekki sé minnst á skatt fjölskyldunnar, þyrfti
Fídjíbúi að yfirgefa heimili sitt, fjölskyldu, sitt eigið land og ræktun, og ferðast oft til annarar
eyjar og binda sig í vinnu hjá plantekrueiganda í hálft ár til þess að vinna sér inn eitt pund til
greiðslu skattsins. Til þess að greiða skattinn fyrir alla fjölskylduna þurfti að leita annara
leiða. Auðvelt er að ímynda sér afleiðingar alls þessa fyrirkomulags. Frá 150.000 þegnum
sínum safnaði Thakombau aðeins 6.000 pundum og fljótlega fór að bera á miklum og áður
óþekktum kröfum um heimtur á sköttum. Stjórnvöld sem áður höfðu þótt heiðarleg komust
fljótt að samkomulagi við hvítu plantekrueigendurna sem voru byrjaðir að stýra landinu.
Fídjíbúar voru dregnir fyrir dómstóla ef þeim tókst ekki að greiða skattinn og voru dæmdir,
auk greiðslu á kostnaði, til fangelsisvistar í lágmark hálft ár. Afplánunarstaðurinn kom í hlut
plantekru þess hvíta manns sem fyrstur bauðst til að greiða skatt og lögfræðikostnað fangans.
Með þessum hætti fengu hinir hvítu ódýrt vinnuafl svo lengi sem þá listi. Í fyrstu var þetta
framsal á nauðungarvinnu takmarkað við sex mánuði, en síðar komust spilltir dómarar að því
að hægt var að dæma menn í allt að 18 mánuði og síðan jafnvel endurnýja dóminn. Á fáeinum
árum breyttust aðstæður gjörsamlega. Stór svæði sem áður höfðu staðið í blóma urðu hálf
mannlaus og fátækt varð gríðarleg. Allir karlmenn, fyrir utan aldraða og veikburða, voru að
heiman að vinna á plantekrum hvítra annað hvort til að vinna sér inn pening fyrir
skattgreiðslum eða vinna af sér dóm. Kvenfólk á Fídjíeyjum vinnur varla nein
landbúnaðarstörf þannig að fjarvera karlmannanna þýddi að landið var vanrækt eða alveg
yfirgefið. Á fáum árum var hálf þjóðin orðin að þrælum hvítra nýlenduherra.
Þetta sorglega tímabil í sögu Fídjíbúa er skýrasta og besta dæmið um það hvað peningar eru
og áhrif þeirra. Hér er öllu lýst: fyrstu grunnþættir þrælahalds – fallbyssur, hótanir, morð,
landtakan og að auki aðaltækið – peningar, sem leysa af hólmi allar aðrar aðferðir. Það sem
hefur tekið aldir að gerast meðfram efnahagsþróun landa gerðist hér, þegar ýmis form
peningaþvinganna hafa verði fullþróuð, á aðeins tíu árum. Harmleikurinn hefst þegar
Bandaríkjamenn senda skip hlaðin vopnum að ströndum landsins hvers íbúa þeir vilja hneppa
í þrældóm. Yfirvarp hótannanna eru peningalegs eðlis, en harmleikurinn hefst þegar
fallbyssum er beint að öllum íbúum: konum, börnum og gamalmennum, nokkuð sem nú er
verið að endurtaka í Afríku, Kína og Mið-Asíu. Hvert var upphaf harmleiksins:"Peningana
eða lífið", sem sammerkt er öllum herleiðangrum allra þjóða. Fyrst 45.000 dollarar síðan
90.000 dollarar eða fjöldamorð. En það voru engir 90.000 dollara til. Bandaríkjamennirnir
áttu þá. Síðan hefst annar hluti harmleiksins: stuttu, blóðugu, hræðilegu og hnitmiðuðu
fjöldamorði verður að afstýra og skipta út fyrir minna áberandi, en langdregnari þjáningu.
Þjóðflokkurinn og höfðingi hans leita leiða til að skipta út fjöldamorðum fyrir peningalega
þrælkun. Lán er tekið og síðan er útfærslan á peningalegri þrælkun fólksins skipulögð.
Þessi útfærsla byrja strax að haga sér eins og agaður her og innan 5 ára er verkinu lokið.
Fólkið er ekki einungis svipt réttinum til landsins og eigna sinna, heldur einnig frelsinu. Það
er orðið að þrælum.
Þriðji hluti hefst: aðstæður eru orðnar of erfiðar og ógæfufólkið fer að heyra orðróm um að
það sé möguleiki á að skipta um drottnara og bindast þrælaböndum einhverjum öðrum. Að
losna undan þrældómi sem komið var á með peningum virðist ekki koma fólki til hugar
lengur. Og þjóðflokkurinn biðlar til nýs drottnara sem hann óskar eftir að mildi aðstæður þess.
Englendingarnir koma þegar þeir sjá að eyjarnar auðveldi þeim að brauðfæða sitt eigið fólk og
innlima eyjarnar ásamt íbúum þeirra. En þeir taka ekki við fólkinu sem þrælum né taka þeir
landið og dreifa því til eigin stuðningsmanna. Slíkar gamaldags aðferðir eru óþarfar núna. Það
eina sem þarf að gera er að krefjast nægjanlega stórrar verndargreiðslu til að halda þrælunum í
þrældómi annars vegar og hins vegar gefi nóg í aðra höndina.
Íbúarnir urðu að greiða 70.000 pund. Það var grundvallar skilyrðið fyrir því að England
samþykkti að bjarga Fídjíbúum frá amerískri þrælkun. Að sama skapi var þetta allt og sumt
sem þurfti til að fullklára þrældóm frumbyggjanna. En í ljósi þeirra aðstæðna sem Fídjíbúar
voru í var vonlaust fyrir þá að greiða 70.000 pund. Krafan var of há. Um tíma breyttu
Englendingar kröfunni og tóku við hluta af greiðslum í formi framleiðsluvara, en þegar
peningar komust aftur í umferð var kröfunni aftur breytt í fulla upphæð. England hagaði sér
ekki eins og verslunarfélagið hafði gert, sem líkja mátti við herför villimanna á hendur
villimannaþjóð sem vill einungis hirða allt sem hægt er áður en horfið er á braut. England
hagaði sér sem þrælahaldari með langtíma framtíðarsýn og drap ekki gullgæsina, fóðraði hana
jafnvel, vitandi það að hún verpti vel. Í fyrstu slökuðu þeir á taumnum, sér til framdráttar, til
þess eins seinna meir að taka í þá aftur og sökkva Fídjíbúum í sama peningaþrældóm og
Evrópa og hinn siðmenntaði heimur er í og engin sjáanleg leið er út úr.

"Free and independent"

AGS segist ætla að fresta okkur vegna þess að mörgum málum sé ólokið hjá okkur Íslendingum.  Jóhanna Forsætisráðherra segir að allt sé klappað og klárt nema IceSlave. Hverjum á maður að trúa? Að minnsta kosti fáum við frest sem við þurfum að nýta vel.

Það ætti að vera orðið öllum hugsandi Íslendingum ljóst að það á að þvinga okkur til að samþykkja IceSlave. Hinu gagnstæða var haldið fram fyrir skömmu en nú hefur hinn augljósi sannleikur opinberast öllum. Spurningin er hvernig við höldum áfram héðan í frá.

Við eigum val. Viljum við skuldsetja þjóðina til ólífis eða gera eitthvað annað. Ef við erum skuldsett þannig að við séum algerlega háð duttlungum lánadrottna okkar þá erum við ekki í raun sjálfstæð þjóð. Þetta er möguleiki, þeir sem aðhyllast þessa leið segja að við fáum trúverðugleika og virðingu hjá öðrum þjóðum fyrir vikið. Hlýðnum hundum hlotnast svipuð virðing. Mér finnst það ekki eftirsóknarvert.

Hin leiðin er mun torsóttari fyrir alla að meðtaka og því er hún ekki eins góð söluvara fyrir hina pólitísku flokka. Sú leið snýst um að reyna að vera frjáls og óháður. Það er ekki einfalt. Það hefur aldrei verið einfalt að lifa þessu lífi. Við verðum að afneita IceSlave samningnum. Við greiðum það sem okkur ber. Við þurfum ekki tífaldan gjaldeyrisforða í Washington miðað við það sem við höfum hingað til þurft. Við lækkum stýrivexti og látum krónuna sigla þangað sem hún vill. Síðan lifum við á landsins gæðum. Rómantískt en mögulegt.

Afgreiðslu AGS frestað