FRESTUN LANDSPÍTALANS.

Sif Friðleifsdóttir fyrrverandi Heilbrigðisráðherra var í 22 fréttunum í kvöld. Þar staðhæfir hún að núverandi Heilbrigðisráðherra ætli sér að fresta eða hætta við nýbyggingu Landspítalans. Ég verð því miður að taka undir með Sif og það gera margir starfsmenn Landspítalans. Á Landspítalanum hefur verið vaxandi ótti meðal starfsfólks um slík áform.  Skortur á stefnu og ákveðinni framtíðarsýn mun valda upplausnarástandi á Landspítalanum.  Ástæðan fyrir því er að starfsfólkinu finnst vinnuaðstaða sín svívirðilega léleg. Að það geti hvarflað að nokkrum manni að  hægt sé að una  þessu ástandi lengur virkar á okkur sem algjört virðingarleysi við okkur sem manneskjur og fagfólk. Að ný bygging væri væntanleg virkaði á okkur sem gulrót til að halda áfram að streða í þessum þrengslum. Ef sú gulrót fer verður eftir mikið tómarúm og þá skapast upplausn, því mig grunar að margir munu þá kveðja Landspítalann sem vinnustað.

Það sem snýr að sjúklingunum er enn ótrúlegra. Að ætlast til þess að veikustu Íslendingarnir þurfi að vera eins og síld í tunnu er með ólíkindum. Ég hef stundum velt því fyrir mér hvernig þetta ástand getur viðgengist ár eftir ár. Nú hefur fólk heimsótt ættingja sína á spítalana í bænum og þess vegna legið þar sem sjúklingar. Því ætti mörgum að vera ljóst aðstöðuleysið þar. Samt sem áður rís ekki upp fjöldahreyfing til stuðnings Landspítalanum. Ég held að allir sjúklingarnir okkar séu svo fegnir að vera á lífi eftir vistina á Landspítalanum að þeir vilja helst gleyma öllu saman. Þar að auki mun sjálfsagt nýbyggingin ekki skapa neinum stjórnmálamanni nein atkvæði.

Ég held að fólk ætti að gera sér ferð á Landspítalann og skoða aðstæður sjúklinga. Ég held að það sé nauðsynlegt að Íslendingar velti vöngum yfir hvernig sjúkrahúsið þeirra eigi að vera. Ég tel að Borgarar þessa lands verði að vera meira meðvirkir og skipta sér af. Telur Íslendingurinn að 5 flokks aðbúnaður sjúklinga þegar kemur að húsakosti sé ásættanlegur. Að margir deili herbergi og salernisaðstöðu sem veldur smiti á milli einstaklinga og lengir sjúkrahúsdvöl þeirra. Því var skotið að mér í dag að klósettið í sendiráði Íslands í Japan hefði kostað 28 milljónir. Erum við ekki að forgangsraða vitlaust? 

 

Kamar á kjaft !!

 

 Þetta er grein sem birtist eftir mig í Morgunblaðinu þ 13 des sl.

 

Landspítalinn-Kamar á kjaft. Það er tekist á um Landspítalann í Reykjavík nú sem oftar. Sitt sýnist hverjum. Að undanförnu hafa úrtölumenn verið fyrirferðamiklir í umræðunni. Þá á ég við einstaklinga sem sjá sér einhvern hag í því fyrir sig og þjóð vora að Landspítalinn verði ekki byggður eins og fyrirhugað er.
Í raun endurtekur sagan sig. Þegar Landspítalamálið var komið á rekspöl um aldamótin 18/1900 kom einkaframtakið og byggði Landakot. Varð það til þess að Landspítalinn byggðist seinna en ella. Nú heyrast raddir sem vilja byggja nýtt „Landakot“.
Eftir þrotlausa baráttu kvenna í upphafi 20 aldarinnar tókst loks að byggja Landspítalann. Mörgum fannst sú bygging á þeim tíma allt of stór. Hljómar kunnulega. 6 mánuðum eftir að Landspítalinn opnaði árið 1930 var hann fullsetinn og hefur verið það síðan og rúmlega það.
Það virðist vera sem sumir telji það mjög nauðsynlegt að starfsfólk sem vinnur á Landspítalanum sé ekki ofurselt einum atvinnurekenda. Ég get svo sem tekið undir það grundvallarsjónarmið. Ég tel þó ekki bestu lausnina á því vandamáli að fresta nýbyggingu Landspítalans í þeirri von að geta byggt einkaspítala við hliðina.Til að fjölga atvinnurekendum þá mætti vel hugsa sér að einkaaðilar sæju um rekstur spítalans þó ríkið byggi hann. Það má vel hugsa sér nokkra atvinnurekendur í sama húsi. Ég bendi bara á Kringluna sem dæmi.
Það er í raun mjög alvarlegt að stuðla að seinkun á nýbyggingu Landspítalans. Í fyrsta lagi er það aðbúnaður sjúklinga. Þegar við förum að heiman í ferð, þessir venjulegu Íslendingar, þá gistum við á Hóteli með einkakamar, sturtu og vask. Þegar við svo veikjumst svo alvarlega að við þurfum leggjast á Landspítalann þá er farfuglastandard við hæfi. Það eru margir saman í herbergi og ekki fáum við neinu um það ráðið hver hrýtur við hliðina á okkur. Oft á tíðum liggjum við á göngunum þar sem ókunnugir geta fylgst með þegar við þjáumst af verkjum og kvíða, blóðprufur teknar úr okkur eða verið að skoða okkar leyndustu líkamshluta. Nei það er sennilega skárra að gista á farfuglaheimili. Við þurfum að bíða eftir að komast í vask til að bursta í okkur tennurnar og sama gildir um klósettferðir. Okkur finndist þetta óþolandi ástand á Hóteli. Ferðamenn lenda eingöngu í þessum aðstæðum þegar þeir lenda á jarðskjálftasvæði eða þar sem aðrar miklar náttúruhamfarir hafa gengið yfir. Þá skal það ekki bregðast að allir fjölmiðlar eru komnir á staðinn og söfnunarbaukarnir af stað í bænum okkar.
Hér í Reykjavík er þetta hlutskipti sjúklinga Landspítalans á degi hverjum.Öllum finnst þetta í góðu lagi. Það er í raun með ólíkindum. Stundum heldur maður að það sé svæsin afneitun í gangi, það séu einhverjir allt aðrir en við sem liggjum á Landspítalanum og því kemur okkur þetta alls ekki við.
Góðir Íslendingar, það erum við sem liggjum á Landspítalanum. Það erum við sem notum sama skítakamarinn með hinum Íslendingunum, nokkuð sem við sættum okkur ekki við á Hóteli. Þegar við erum veikir og þjakaðir er mótstaðan gegn sýkingum nánast engin og að deila herbergi og kamar með öðrum leiðir bara til þess að enn fleiri sýkjast. Svonefndar „spítalasýkingar“ Viðhorfið í þjóðfélaginu gagnvart spítalasýkingum er þannig að það er mikið ólán að verða fyrir henni en einhvern veginn ekki umflúið, svona eins og slæm örlög, það bara gat ekki farið öðruvísi úr því að hann lagðist nú inn á þennan spítala...
Sagan endurtekur sig í sífellu. Um 1840 var maður að nafni Semmelweis í Vín í Austurríki sem taldi það minnka tíðni barnsfarasóttar að læknar þvæðu hendurnar áður en þeir tækju á móti börnum hjá fæðandi konum. Sérstaklega með tilliti til þess að þeir komu beint úr líkhúsinu þar sem þeir höfðu krufið berhentir látnar konur úr barnsfararsótt. Á þeim tíma var það einnig talin slæm „örlög“ að lenda á viðkomandi fæðingardeild. Semmelweis hafði rétt fyrir sér en missti vinnuna að lokum vegna hugmynda sinna.
Árið 2007 förum við Íslendingar fram á það í Semmelweiskum anda að fá KAMAR Á KJAFT í nýja súkrahúsniu okkar svo við þurfum ekki að týna tölunni vegna einhverra slæmra örlaga. Eftir því sem byggingu nýs spítala seinkar sýkjast og deyja fleiri Íslendingar að nauðsynjalausu. Vonandi missr enginn vinnuna sína vegna þessara hugmynda. Ég held nú að atvinnuöryggi sé meira á Landspítalanum í dag en var í Vín á dögum Semmelweis, jafnvel þó annað megi skilja á fullyrðingum sumra.
Margt annað en förgun óæskilegra sýkla væri hægt að týna til sem rökstuðning fyrir byggingu nýs sjúkrahúss.
Ég vil bara nefna einn hlut til viðbótar. Það er talið að með því að koma allri starfsemi í eitt hús sem núna er á mörgum stöðum í bænum sparist 10% af rekstrarkostnaði spítalans á ári. Það gerir rúma ÞRJÁ MILLJARÐA á ári!! Geri önnur fyrirtæki betri díl. Það segir okkur að án tillit til hversu mikið spítalinn kostar þá mun hann fyrr eða síðar standa upp úr mýrinni okkur Íslendingum algjörlega ókeypis, hann mun borga sig upp sjálfur. Ef ég gæti byggt yfir mig húsnæði á þessum kjörum myndi ég hefjast strax handa. Eftir hverju eru menn eginlega að bíða?

Kennarinn og smiðurinn.

Í besta landi í heimi eru framleiddir allt verri nemendur þrátt fyrir dýrasta menntakerfið. Þetta hljómar ekki vel, í raun er þetta mjög slæmur áfellisdómur yfir íslenskri menntastefnu í heild sinni. Margir hafa reynt að útskýra þessa sérkennilegu mótsögn árangurs og fjárfestingar.

Sjaldnast eru einfaldar skýringar eða lausnir á flóknum vandamálum. Það á sjálfsagt við í þessu dæmi. Sennilega er ástæðan röð mistaka sem endar svo á þennan veg.

Þar sem ég er kvæntur kennara get ég vitnað um að kaup kennarans dregur hann hvorki til að mennta sig til kennara né að vinna við það. Kaupið getur mun frekar valdið því að kennari hætti að kenna og leiti sér að annarri vinnu. Að kennarar mæti til vinnu er merki um áhuga og vissa þrjósku í bland við töluvert stolt sem getur verið vandkyngt. Á þessu stolti hafa skólar hingað til mannast, en ekki kaupinu.

Annað atriði sem er mjög merkilegt er það vantraust sem kennurum er sýnt við ráðstöfun þess tíma sem þeir eru ekki að kenna inn í skólastofunni. Þeim tíma er reynt að ráðstafa af öðrum, skólayfirvöldum, eins þau viti hvernig tíma kennarans sé best borgið. Til marks um það eru allir fundirnir og viðveran sem kennararnir eru látnir sinna. Það er eins og kennaranum sé í blóð borið að svíkjast um ef ekki er til staðar KGB eftirlit ríkisins. 

Ef við fáum smið til að byggja hús erum við þá alltaf á hælunum á honum til að fylgjast með hvað hann sé að gera. Setjum við upp funda og viðveruskyldu, nei það tefur bara smíðarnar. Við viljum bara að hann byggi húsið og við treystum honum vel til þess.

Hvernig væri að treysta kennurunum til að kenna börnunum okkar fræðin, sjá þetta meir sem verktöku en einhvern mínútureikning fram og til baka. Borga kennurum gott kaup ef við tímum að fjárfesta í menntun barnanna okkar. Ekki sakaði að kurteisi og hlýðni væri innrætt á fyrstu 5 árum barnanna svo 6 ára bekkurinn fari ekki í það hjá kennaranum ykkar. 

Að búa í besta landi í heimi.

Það er best að búa á Íslandi, það var og. Mælistikan er hámarksaldur, þjóðartekjur á mann og menntun.

Ef þjóðmálaumræðan undanfarin ár er höfð til viðmiðunar og borin saman við fyrrnefnda mælistiku kemur margt skondið í ljós. 

Samkvæmt þjóðmálaumræðunni þá er alls ekkert gaman að verða gamall á Íslandi. Yfirfull elli- og hjúkrunarheimili. Langir biðlistar og eldri borgarar liggja nánast ósjálfbjarga heima hjá sér vegna skort á úrræðum. Þegar inn á hjúkrunarheimili er loksins komið tala allir tungum sem gamla fólkið skilur ekki neitt í og heldur því að það sé komið á aðra plánetu. Til hvers að verða gamall í besta landi í heimi?

Hvernig öflum við allra þessara þjóðartekna. Jú við vinnum myrkranna á milli, oft á tíðum á 2-3 vinnustöðum samtímis. Allir á heimilinu vinna úti, bæði konan og maðurinn. Börnin líka þó þau séu í skóla. Fólk er svo mikið í vinnunni að það ætti bara að gista þar því þá slyppi það við að halda heimili. Hvað er svona gaman við það að vinna í besta landi í heimi?

Menntun, erum við með góða menntun? Sjálfsagt ef þeir meta það svo. Mikið hljóta þá hinir að vera slappir. Kennaramenntun er svívirt á þessu landi. Ef talið berst að kennurum í þjóðmálaumræðunni þá er þeim oftast talið til tekna að þeir vinni bara hlut úr degi og part af ári. Kerfisbundinn áróður sem atvinnurekandinn hér á árum áður kom rækilega til skila til að halda kaupi þeirra niðri. Enda tókst það með ágætum. Í dag getur 16 ára gríslingur haft meira kaup en kennari fyrir hlutastarf. Mikið hlýtur að vera gefandi að vera kennari og nemandi í besta landi í heimi.

Ég held að fyrrnefnd mælistika segi ekkert til um hversu gaman eða gott er að búa á Íslandi. Án þess að ég þekki neitt til þeirra landa sem eru neðst á listanum þá getur vel verið að þegnar þeirra landa lifi mun hamingjusamara lífi en við. Þeir lifa kannski skemur en betur.

Ég hallast að því að við höfum gert ein grundvallar mistök. Fyrir 100-200 árum síðan var einhver sem hugsaði um gamla fólkið og börnin. Því þá var einhver heima allan daginn. Síðan voru heimilin plötuð því það sem einn aflaði áður þurfa tveir að vinna fyrir í dag. Margt væri öðruvísi í dag á Íslandi ef ein fyrirvinna væri reglan. Það myndi leysa mörg af þeim þjóðfélagsvandamálum sem við erum að glíma við í dag. Að sjálfsögðu gæti sá aðilinn sem er heima allt eins verið karlkyns, að minnsta kosti kynni ég að meta slíkt hlutskipti. 

 

Offita og einstaklingsframtakið.

Offita kostar peninga, meðal annars. Það kemur fram á forsíðu Morgunblaðsins í dag. Ég hef rætt þetta nokkrum sinnum áður hér á bloggsíðu minni. Þetta er þjóðfélaginu dýrt en um leið mjög snúið vandamál. Ekki er um neinar töfralausnir að ræða. Ef haft er í huga að stór hluti ríkisútgjalda muni fara í offitu innan fimmtíu ára þá er um að ræða stórt og alvarlegt vandamál. Það væri ekki gott að þurfa að fresta vegaframkvæmdum, skólabyggingum og öðrum mikilvægum framkvæmdum vegna kostnaðar við offitu. Í það stefnir.

Sem fyrr segir lausnin er ekki einföld. Sumir myndu segja að borða minna og brenna meiru, en svo einfalt er það ekki, því miður. Ég held að grundvallaratriði sé að reyna að hafa áhrif á hraðan og firringuna í samfélagi voru. Við höfum alltof miklar kröfur á okkur sjálf og væntingar. Til þess að geta fylgt eftir öllum okkar væntingum um hið fullkomna líf hér á jörðu þurfum við að vinna myrkranna á milli. Fyrir vikið höfum við ekki tíma né þrek til að sinna okkar eigin skrokki.

Ef stjórnvöld ætla að gera eitthvað annað en að koma inn hjá okkur sektarkennd vegna þyngdar okkar þá ættu þau að einbeita sér að því að skapa okkur skilyrði til að sinna líkamsrækt. Þegar fyrirtækjaskattur var lækkaður var hugmyndin að þau fengju ráðrúm til að blómstra, og þau gerðu það. Stjórnvöld verða að hafa sömu trú á einstaklingsframtaki þegar kemur að offitu. Ef okkur eru sköpuð góð skilyrði til að léttast þá gerum við það. Halda stjórnvöld kannski að við séum algjörir asnar?

Við þurfum tíma og gott kaup. Styttri vinnudag. Betri barnapössun. Minna kaupæði. Hæglæti í lífi og starfi. Ef þetta verður almennt þá verður það ekki bara hlutskipti hinna ríku að vera grannir. Ef svo fer þá þarf að hækka skatta á þeim til að borga heilsubrestinn hjá okkur fitubollunum sem geta ekki unnið. 

Selur á steini.

Selur á steini. Selum finnst gott að koma sér fyrir á steinum og melta matinn. Auk þess hafa þeir vist útsýni af steininum. Ekki endilega að þeir séu svo mjög viðsýnir því fyrir selinn er það ekkert létt verk að snúa sér við á steininum og horfa til fleiri átta. Þeir eru örugglega svolítið einmanna þarna einir á steininum. Aftur á móti í sjónum yðar allt af lífi. Selurinn á steininum missir af því. Auk þess eiga selir mun auðveldara með að hreyfa sig í sjónum. Þeir heyra þar að auki mun betur í sjónum. Ég held að best væri fyrir selinn á steininum að skella sér í sjóinn. 

Svik og samráð.

Það var athyglisverð frétt í Morgunblaðinu í dag. Hún var birting á nafnlausu bréfi. Morgunblaðsmenn báðu okkur afsökunar á því að birta nafnlaust bréf sem væri ekki vaninn á þeim bæ. Aftur á móti fannst þeim nauðsyn brjóta lög. Það væri það mikið sannleikskorn í þessu bréfi að það ætti að birtast. Bréfið fjallaði um samráð í smávöruverslun á Íslandi.

Þetta er í raun nokkuð merkilegt. Morgunblaðið ákveður að taka mikla áhættu og birta bréf um athæfi sem allir vita um og þekkja. Allir hafa vitað um samráðið en ekki gert neitt í því nema röfla einstaka sinnum við kassadömuna. Hvernig stendur á þessu með okkur Íslendinga, við virðumst elska að láta snuða okkur?

Svo er þar að auki auglýst vara svo ódýr að hún er hvergi finnanleg þegar maður kemur í búðina. Ég lenti í því í dag en áttaði mig ekki á svikunum fyrr en ég kom heim. Réttara sagt það var konan sem benti mér á mistökin. Ég hafði nefnilega ekki keypt ódýru kjúklingabringurnar sem voru auglýstar til sölu í dag.

Af þessu má ráða að smásalarnir eru miklir atvinnumenn en við erum áhugamenn í bransanum. Því hafa þeir alltaf vinninginn. Það er augljóst að það er ekki heiglum hent að versla í Bónus og hinum búðunum. Við verðum að fá atvinnumenn í lið með okkur til að versla hjá þeim. Einhverja sem nenna ekki að þrasa og eru fljótir að sannfæra mótaðilann um villu síns vegar.

Ef ég ætti að velja á milli Viðskiptaráðherra Íslands eða Vítisengla þá finnst mér þeir síðarnefndu líklegri til að ná árangri fyrr, amk eru þeir öllu vígalegri á velli.

Ætli Dumbó hafi haft próf?

Eins og kemur fram hér fyrir neðan þá er stór hluti kennara ekki með viðeigandi menntun til að kenna það sem þeir eru samt að kenna.

Við vitum einnig að það er skortur á kennurum.

Ætli við myndum bregðast eins við ef okkur skorti flugmenn til að fljúga með okkur á milli staða. Hver er þá munurinn á flugmanninum okkar og kennara barnanna okkar? Jú flugmaðurinn flýgur okkur en kennarinn kennir börnunum okkar. Sem sagt okkur er alls ekki sama um okkur en okkur er skítsama um börnin okkar.

 

 

3. Samantekt

Hér að framan hefur verið gerð grein fyrir upplýsingaöflun menntamálaráðuneytisins
um menntun þeirra sem kenna stærðfræði og náttúrufræði í 7. – 10. bekk grunnskóla og
stærðfræði, náttúrufræði, eðlisfræði, jarðfræði og líffræði í framhaldsskólum veturinn
2003 – 2004.

Fram kemur m.a. að 49% þeirra sem kenna stærðfræði í 8. – 10. bekk eru
grunnskólakennarar með almennt kennarapróf, en 33% þeirra eru grunnskólakennarar
með BEd-próf og stærðfræði sem valgrein.
Í 7. bekk er rétt tæpur helmingur þeirra sem kenna stærðfræði án þess að vera
umsjónarkennari viðkomandi bekkjar grunnskólakennari með almennt kennarapróf,
tæpur fjórðungur kennaranna eru grunnskólakennarar með BEd-próf og stærðfræði sem
valgrein.
Þegar menntun stærðfræðikennara í 7. – 10. bekk eru skoðaðuð í heild kemur í ljós að
u.þ.b. helmingur kennara sem kenna stærðfræði sérstaklega eru grunnskólakennarar með
almennt kennarapróf. Grunnskólakennarar með BEd-próf og stærðfræði sem valgrein eru
30% hópsins.
Í kennslu náttúrufræði í grunnskólum í 8. – 10. bekk eru flestir kennarar grunnskólakennarar
með BEd-próf og náttúrufræði sem valgrein eða 40%, en 32% kennaranna eru
grunnskólakennarar með almennt kennarapróf. Í 7. bekk er svipað hlutfall
grunnskólakennara með BEd-próf og náttúrufræði sem valgrein, 36% og með almennt
kennarapróf er 38%.
Þegar náttúrufræðikennarar í 7. – 10. bekk er skoðaður í heild kemur í ljós að flestir þeirra
eru grunnskólakennarar með BEd-próf og náttúrufræði sem valgrein, 38%.
Í heild bárust upplýsingar um 403 kennara í framhaldsskólum sem kenna stærðfræði.
Kennarar með BS-próf í stærðfræði eru innan við helmingur þeirra sem kenna stærðfræði
eða um 46% af heildinni.
Í framhaldsskólum er minnihluti stærðfræðikennara sem kenna áfanga frá 102 – 363
framhaldsskólakennarar með BS-próf eða hærri prófgráðu í stærðfræði, eða frá 34%-46%.
Þegar lengra kemur í náminu, þ.e. í áföngum 403 – 703 snýst þetta við og meirihluti
kennara eru framhaldsskólakennarar með BS-próf eða hærri prófgráðu í stærðfræði, eða
frá 56-59%.
Kennarar sem kenna náttúrufræðigreinarnar náttúrufræði, eðlisfræði, jarðfræði og
líffræði eru að meirihluta framhaldsskólakennarar með BS-próf eða hærri prófgráðu í
viðkomandi námsgrein.

15

Íslenskukennsla.

Það var í fréttum í gær mjög jákvæð frétt. Oftast eru fréttir einhverjar hörmungasögur og draga mann bara niður. Það er sennilega ákaflega sorglegt að vera fréttamaður.

Í gær var sagt frá því að á Austurlandi, ég held Eskifirði, tóku eldri borgarar sig til að kenna nýbúum íslensku. Þar svöruðu þeir brýnni þörf. Það hefur verið augljóst öllum að nýbúar hafa átt í vandræðum með að tileinka sér íslenska tungu. Íslenska er heldur ekkert venjulegt mál, segjum við að minnsta kosti. Í þessari kennslu fer margt annað fram en bara lítill og stór stafur. Hér gefst nýbúum tækifæri til að kynnast íslenskri menningu frá fyrstu hendi. Þessir lífsreyndu Íslendingar, eldri borgarar, hafa frá mörgu að segja. Auk þess vissa víðsýni sem reynslan gefur. Hér held ég að við séum komin með fyrirmyndar fyrirbæri. Við komum á ákjósanlegri kennslu í íslenskri tungu og menningu. Nýbúarnir koma fram með sína sýn á okkur hinum Íslendingunum sem eldri borgarar geta miðlað okkur. Einnig fræðumst við um menningu annarra. Að lokum þá hafa eldri borgarar fengið viðamikið hlutverk.

Það sem er sorglegt við þessa frétt er að hún er sorgleg að vissu marki. Það er eins og fréttamennska geti aldrei verið alveg gleðileg. Sorgin er sú að þrátt fyrir alla okkar skatta, öll loforð um góða íslenskukennslu fyrir nýbúa þá er það einstaklingsframtakið sem ætlar að bjarga hinu opinbera frá skömm og hneisu. Enn á ný eru það einstaklingar sem sjá möguleikana. Það er í sjálfu sér ekki neitt sérkennilegt í ljósi getuleysis hins opinbera, því miður.

World Class og sjónvarpssófinn.

An estimated 300,000 deaths per year may be attributable to obesity.

 

Þetta segir Landlæknir Bandaríkjanna. Erum við ekki 1000 sinnum færri en þeir. Við öpum allt eftir þeim. Við erum að verða jafn feit og þeir. Ef svo er þá falla í valinn 300 Íslendingar í valinn á ári vegna offitu.

Sjálfsagt eru þessir útreikningar nálgun. Þeir eru aldrei nein hárnákvæm vísindi. Í sjálfu sér skiptir það engu máli. Ef bara 50-100 Íslendingar deyja á ári fyrir aldur fram vegna offitu þá er það of mikið. Sérstaklega í ljósi þess að offita er læknanleg.

Ef við veltum fyrir okkur sjúkdóminum offitu. Stundum getur verið ansi snúið að greina sjúkdóma. Allir þekkja sögur af fólki sem hefur farið á milli lækna og tekið hefur óratíma að greina sjúkdóminn. Offita er mjög auðveld í greiningu. Eingöngu þarf málband eða tommustokk og vigt, venjuleg baðvigt dugar vel. Ekki sakar að nota spegil, hann lýgur sjaldnast. Falskt jákvæðar niðurstöður, það er BMI í hærri kantinum kemur eingöngu fyrir hjá vaxtarræktarmönnum sem eru bara vöðvar. Þá kemur spegillinn sér vel. Hjá öðrum með of háan BMI er um offitu að ræða.

Falskt neikvæðar niðurstöður virðast mjög algengar. Þ.e. hár BMI en niðurstaðan er ekki offita. Hún er mjög skiljanleg hjá viðkomandi einstakling. Það er raun öfug anorexía. Í speglinum er spikfeit manneskja en viðkomandi túlkar það sjálfur sem minniháttar offitu.

Verra er þegar læknir er að meðhöndla hnjáverki hjá mjög feitum einstakling og minnist ekki einu orði á spikið.

Það er nefnilega ekki fínt að benda fólki á að það sé feitt.

Ef offita drepur fólk, á maður þá að vera kurteis?