Hauspokaútsala.

Magnús Thoroddsen hæstaréttalögmaður var í Silfri Egils í dag. Þar er fjallað um niðurstöðu mannréttindanefnd Sameinuðu þjóðanna. Í sjálfu sér er niðurstaða mannréttindanefndar SÞ ekki óvæntur atburður. Þar eru færustu lögfræðingar í heimi að fjalla um hornstein mannréttinda-sanngirnina. Niðurstaða þeirra er að ósanngirni ráði ríkjum á Íslandi. Ósanngirnin er svo alvarleg hér á landi að menn eru bótaskyldir að mati lögfræðinga Sameinuðu þjóðanna. Ekki bara að ríkið sé bótaskylt heldur á íslenska ríkið að breyta sínum egin lögum að mati lögfræðinga Sameinuðu þjóðanna. Þeir sem hafa verið vel lesnir í þessari sögu hafa alla tíð vitað þetta.

Aftur á móti kemur óskammfeilni íslenskra ráðamanna á óvart. Greinilegt er að þeir ætla að beita öllum brögðum til að komast hjá því að fara eftir niðurstöðu SÞ. Nokkrir þverhausar eru í hópi þjóða sem hunsa Sameinuðu þjóðirnar og ef Ísland á að fara í þann flokk verðu maður sjálfsagt að ferðast um heiminn með hauspoka. Sjálfsagt mun Ingibjörg Sólrún sitja með hauspoka í Öryggisráðinu þegar fram líða stundir. Einar K situr sjálfsagt og föndrar við að klippa út 300 þús hauspoka.

Rökfærsla Magnúsar í Silfrinu í dag var skotheld, á því leikur enginn vafi. Ef EKG losar ekki strengina af sér og sínir af sér manndóm mun það verða íslenskri þjóð til ævarandi skammar. Við höfum verið þekkt fyrir eitthvað annað Íslendingar en að vera fulltrúar ósanngirnis í mannréttindum. 

FISKAR Á ÞURRU LANDI.

Sigurjón mágur var að skrifa um reiknikúnstir Hafró. Þar er stuðull sem kallast náttúrlegur dauðdagi fiska. Hann er víst skilgreindur sem sá dauðdagi sem veldur dauða fiska annar en sá dauðdagi sem stafar af veiðum manna. Sem sagt 18 % fiska deyja af náttúrulegum ástæðum.

Við erum í vandræðum með mannskepnuna að átta okkur á ástæðum þess hvers vegna hún lætur lífið. Hvernig er þá hægt að fullyrða að 18% fiska látist á hverju ári af náttúrulegum ástæðum. Við sjáum aldrei alla þessa fiska, vitum ekkert um þá, þeir sökkva allir til botns eða eru veiddir.

Það má segja að þrír möguleikar séu í stöðunni. Þeir lifa og synda. Þeir deyja og eru þá annað hvort veiddir eða sökkva til botns í einu eða öðru formi. Ef 18% deyja og sökkva til botns og við veiðum bara lítinn hluta þá hljóta mjög margir fiskar að hafa það ansi gott og fjölga sér. Þrátt fyrir að veiðar hafi minnkað ár frá ári þá bara minnkar stofninn. Eitthvað er ekki að virka.

Tilgangur fiska er að éta, fjölga sér og deyja. Hljómar kunnuglega ekki satt? Í okkar kerfi virðast þeir bara deyja. Þeir fiskar sem finnast eru horaðir og virðast því ekki éta. Annað hvort er að setja Viagra eða mat í sjóinn.

Leiðtoginn-Ólafur F Magnússon.

Ólafur F Magnússon er orðinn leiðtogi okkar Reykvíkinga. DV í dag reynir að veita okkur óbreyttum borgurum innsýn inn í persónuleika Ólafs. Maðurinn er að sjálfsögðu ýmsum kostum búinn. Hlýr, viðkvæmur, hreinskiptinn, góður félagi og samkvæmur sjálfum sér. Ókostirnir geta verið að hann er einrænn, dulur og þver. Honum er illa við málamyndanir og forðast þær eins og pestina. Það heitir á fínu máli að vera fylginn sér. Vonandi gangi honum nú allt í haginn, þrátt fyrir allt.

Enda er það augljóst þegar horft er til stefnumála nýs meirihluta. Ólafur hefur nánast ekki gert neinar málamiðlanir við stærsta og sterkasta stjórnmálaafl landsins, Sjálfstæðisflokkinn. Auk þess er það bersýnilegt að þeir ætla að leyfa honum að stjórna, milljarði kastað í fúaspýtur á Laugaveginum. Reyndar kom það sér ákaflega vel fyrir Þorgerði Katrínu, þannig að Sjálfstæðisflokkurinn hafði eitthvað upp úr krafsinu.

Þegar haft er í huga háðsglósur og hlátur Sjálfstæðismanna þegar Ólafur F gekk af vettvangi þess flokks auk niðurlægingarinnar fyrir Ólaf þegar Villi sveik hann er þetta mál allt hið sérkennilegast. Þegar sterkasta stjórnmálaafl landsins drýpur niður í duftið fyrir gömlum liðhlaupa, þá hlýtur eitthvað mikið að hanga á spýtunni. Það getur varla verið bara hefnd og völd. Sjálfstæðisflokkurinn er þekktur fyrir mun fínni takttík en svo.

Reyndar finnst okkur Reykvíkingum þær orðnar allar frekar illa lyktandi, hvaða nafni þessar tíkur eru svo sem kallaðar. 

 

OBLIGATION?

 Niðurstaða Mannréttindanefndar SÞ.

In accordance with article 2, paragraph 3 (a), of the Covenant, the State party is under an

obligation to provide the authors with an effective remedy, including adequate compensation

and review of its fisheries management system.

 

An obligation is a requirement to take some course of action. It can be legal or moral. There are also obligations in other normative contexts, such as obligations of etiquette, social obligations, and possibly the In terms of politics, obligations are requirements that are to fulfill. These are generally in the form of legal obligations, which incur a penalty for lack of fulfillment, although certain people are obliged to carry out certain actions for other reasons as well, which can be due to tradition or social reasons. Obligations vary from person to person, for example, a person holding a political office will generally have far more obligations than an average adult citizen, who themselves will have more obligations than a child. Obligations are generally granted in return for an increase in an individual’s rights or power.

Spurningin er hvar Einar KG finnur sig á skalanum, er hann stjórnvald eða óviti, það mun sjást hvernig hann bregst við þeim "obligations" sem Mannréttindarnefnd SÞ hefur lagt á hann.

PÓLITÍK-meirihlutinn jarðaður í "kyrrþey".

Skáksnillingurinn var jarðaður í kyrrþey, sóknarpresturinn vissi ekki einu sinni um það. Eins fór fyrir meirihluta Borgarstjórn Reykjavíkur. Þau voru jörðuð í kyrrþey- eða þannig sko. Þau vissu ekkert af sinni eigin jarðarför. Það má segja að þau voru kviksett.

Hvers konar vinnubrögð eru þetta? Borgarbúar eru fullir hneykslan og undrun. Trú almennings á pólitík fer hraðminnkandi þessa dagana.Guðjón Ólafur er alsettur hnífsstungum eftir Börn Inga. Bingi segir að það sé eðlilegasti hlutur í heimi að stinga bróður sinn á hol í aðdraganda prófkjörs. Síðan eigi menn að gleyma öllu eins og ekkert hafi í skorist. Ólafur F skellir sér í samstarf með Sjálfstæðisflokknum samtímis sem samflokksmanneskja hans Margrét Sverris er enn í samtarfi með R-listanum. Hvað á almenningur að halda. Sjálfsagt munu flestir túlka þetta þannig að menn hafi sameinast um stóla en ekki málefni. Er ekki Ólafur í algjörum minnihluta í þessu meirihlutasamstarfi. Ég bara spyr?

Sjálfsagt er hægt að óska Ólafi til hamingju, hann hefur komist í oddaaðstöðu. Vonandi kemur hann góðum málum áfram. Það sem veldur mér mun meiri áhyggjum er tiltrú almennings á fulltrúarlýðræðinu. Eigum við ekki að hafa kosningar í sveitastjórnum þegar meirihlutar falla?  Hvernig virkar það á fólk að vera í ákveðnum stjórnmálaflokk í kosningum en ekki í honum síðar við meirihlutamyndun?  

Það er greinilega margt sem er enn órætt í okkar lýðræðisþjóðfélagi. 

ÞUNGUR KNÍFUR.

Það er ekki andskotalaust að taka þátt í pólitík. Ef einhver var í vafa þá hvarf hann við að horfa á Silfur Egils í dag. Þar var mættur Guðjón Ólafur framsóknarmaður. Ekki bar hann flokksbróðir sínum vel söguna. Björn Ingi sem Guðjón fann og fóstraði í framsóknarmann á sínum tíma launaði greiðann ekki í réttri mynt. Eftir því sem Guðjón segir hefur Björn Ingi raðað hnífaparasettunum í bakið á honum og flest öllum framsóknarmönnum sem á vegi Björns hafa orðið. Ætli Vilhjálmur fyrrverandi borgarstjóri sé ekki með eitt par í bakinu eða svo? Ekki er það gott.

Væringar á milli manna eru ekki neitt nýtt í pólitík. Ekki heldur tár hér og þar. Þetta er sorglegur fylgifiskur stjórnmála. Sjálfsagt ein meginskýringin á því að venjulegt fólk treystir sér ekki í pólitík. Maður þarf að hafa þykka skel eða óbilandi sjálftraust á að maður sé bestur.

Hvernig getum við hamið þetta "Brútusar eðli" í pólitík. Einhver sér einhvern sem ógnun við framgangi sínum og riður viðkomandi úr vegi á einn eða annan hátt. Þetta er uppskriftin að Brútusar heilkenninu.

Ég held að menn verði að kannast við að við erum öll ólík. Við eigum öll okkar kosti og galla. Þegar við sameinumst um einhver málefni sem við teljum til hagsbóta fyrir land og þjóð þá verðum við að reyna að sjá heildina en ekki bara eigin hagsmuni. Alltaf eru einstaklingar sem telja hagsmuni sína ofar heildinni eða að þetta tvennt fari saman. Stjórnmálahreyfingum hefur enn ekki tekist að finna lausn á þessu vandamáli. Greinilegt að það er brýnt því við getum ekki eytt tíma okkar í svona vitleysu. Margt annað er mun mikilvægara.  

 

 

Kominn heim!!

Jajæ, nú er ég kominn heim. Búinn að vera á Norðfirði í 16 daga að vinna. Reyndar í mjög góðu yfirlæti og get ekki kvartað. Það er mjög gaman að vinna þar, fólkið með eindæmum elskulegt og þægilegt. Aftur á móti á maður víst heima heima hjá sér. Heima er best, og því er gott að vera kominn heim. Reyndar er húsið tómt, fyrir utan hundinn. Mikið hvað fólk er "bisí" hér fyrir sunnan. Ætli ég hitti ekki fjölskylduna í kvöld. Nýti friðinn og skrifa eina grein í Moggann um skort á malbiki á flugvöllinn á Norðfirði.

LANDSPÍTALINN OG SAMKEPPNI UM SJÚKLINGA.

 Þetta er grein sem birtist eftir mig í 24stundum þann 18 jan.

 

 

 Þann 10 janúar s.l. skrifar Hanna Katrín Friðriksson mjög athyglisverða grein í 24 stundir. Þar gerir hún grein fyrir því að hinn lagalegi rammi um val sjúklinga á þjónustu innan heilbrigðiskerfis Evrópu sé vel á veg kominn. Því muni ég geta sótt þjónustu til annarra landa ef svo ber undir á kostnað íslenska ríkisins. Að vísu bendir hún á að einhver skilyrði verði fyrir því. Ef engin óeðlileg bið er eftir aðgerð í heimalandinu eigi maður ekki átt rétt á þessu. Því stefnir í að sjúklingar fari að velja á milli sjúkrahúsa innan ESB og ESS. Þetta hljómar mjög vel.

Þar með er komið að mér sem sjúklingi að taka upplýsta ákvörðun hvar ég vil láta meðhöndla mig. Ég vil að sjálfsögðu fara á það sjúkrahús sem ég treysti best fyrir heilsu minni. Til að leggja mat á það þarf ég upplýsingar. Ef ég ætla í skurðaðgerð vil ég vita hversu margar aðgerðir eru gerðar af þessari tegund á viðkomandi spítala. Hver er árangurinn, hversu margir lenda í aukaverkunum eins og sýkingum eða blæðingum? Hversu margir lifa af eða deyja? Ef aukaverkanir verða svæsnar er þá góð gjörgæsla á spítalanum? Ef ég veikist í öðrum líffærakerfum, eru þá færir sérfræðingar á sjúkrahúsinu til að sinna því? Er verkjameðferðin fullnægjandi? Hvernig er persónuleg aðstaða mín á sjúkrahúsinu? Verð ég á einbýli eða þröngu fjölbýli? Eru fjárhagserfiðleikar á stofnuninni? Er starfsandinn góður?

Þetta eru í raun svipaðar hugsanir sem fara í gegnum kollinn á manni þegar maður kaupir sér flugmiða. Er flugfélagið vel rekið? Hvernig er viðhald flugvélanna. Eru þeir með góða flugmenn?

Hvernig nálgast ég slíkar upplýsingar. Ég veit til þess að sumir erlendir spítalar hafa þessar upplýsingar á heimasíðum sínum og til eru heimasíður sem sérhæfa sig í slíkum upplýsingum. Eftir því sem ég best veit eru engar slíkar upplýsingar handbærar á Íslandi. Slíkum gagnabanka þyrfti að koma á fót sem fyrst svo fólk geti farið að velta möguleikunum fyrir sér. Auk þess væri æskilegt að hafa slíkan samanburð á millli stofnana hérlendis.

Hvernig stöndum við okkur? Gerðar eru liðlega 150 kransæðaaðgerðir á Íslandi á ári. Á sjúkrahúsinu í Lundi í Svíþjóð eru gerðar fleiri en 1000 á ári. Út frá þessum upplýsingum ætti ég að velja Lund. En eru þeir betri en við? Ristilaðgerðir eru samtals um 60-80 á ári á Íslandi. Hluti af þeim geta verið mjög flóknar og er þá fjöldri slíkra aðgerða vel innan við 10 á ári. Sama gildir um erfiðar vélindaaðgerðir og aðgerðir á briskrabbameini, þær eru vel innan við 10 á ári á Íslandi. Svona mætti lengi telja en erfitt er að átta sig á því hvar við stöndum. Til að geta borið okkur saman þarf meiri upplýsingar. Til þess þarf mannafla og peninga.

Þegar kemur að húsnæðismálum og aðbúnaði sjúklinga þá versnar ástandið. Flest híbýlin reist á fyrri helming síðustu aldar og viðhaldið af íslenska ríkinu. Sú stefna í hnotskurn er reynsla gjörgæsludeildarinnar í Fossvogi sem fékk ekki nýtt þak fyrr en allar skúringafötur voru uppiskroppa til að taka við regnvatninu. Þegar mið er tekið af því að nágrannaþjóðir okkar eru í óða önn að reisa ný sjúkrahús, þá held ég að gömlu jálkarnir okkar fölni í samanburðinum. Til að mynda munu Bretar reisa meira en 100 ný sjúkrahús frá 1997 til 2010. Sömu sögu er að segja frá meginlandi Evrópu, Norðurlöndunum og Bandaríkjunum. Sjálfsagt ætla önnur Evrópuríki að vera tilbúinn í slaginn þegar opnað verður fyrir samkeppni um sjúklinga innan ESB og ESS svæðisins. Við erum ekkert eyland í þessum málaflokki.

Ef Landspítalinn ætlar að verða samkeppnishæfur á þessum markaði er hann ekki tilbúinn. Húsnæðisvandi hans er óleystur. Öll hátæknin er til staðar og oft á tíðum geymd á göngum spítalans vegna skorts á geymslurými. Starfsfólkið er gott og fært á sínu sviði. Reyndar svíður því undan umræðunni. Í henni er iðulega rætt um „eyðslu" hjá LSH. Starfsfólkið „keyrir" fram úr fjárlögum eins og óábyrgur 17 ára gutti nýkominn með bílpróf. Þrátt fyrir sífelldan niðurdrepandi málflutning vinnur starfsfólkið eins vel og það getur.

Ég tek undir með Hönnu Katrínu þegar hún bendir á að sameiginlegur markaður verði mikil áskorun fyrir heilbrigðiskerfi Evrópu og um leið að gríðaleg tækifæri muni skapast. Auk þess er ég henni innilega sammála að það hvetji menn til frekari dáða.

Því eru allir starfsmenn Landspítalans til í slaginn um sjúklinga Evrópu, eins og kappreiðarhestur af bestu sort. Vandamálið virðist vera að knapinn sé ekki til í hlaupið með okkur.

 

SPÍTALINN HENNAR ÖMMU.

 

 

 Þetta er grein sem birtist eftir mig í Morgunblaðinu í dag þ. 16 janúar 2008.

SPÍTALINN HENNAR ÖMMU.

Nokkur umræða hefur spunnist á síðustu vikum um þrengsli og manneklu á Landspítalanum. Á miðopnu morgunblaðsins 5 jan. er sagt frá heimsókn heilbrigðisráðherra Guðlaugs Þórs á gjörgæsludeild Landspítalans við Hringbraut. Hann var sammála starfsmönnum sínum að þrengslin væru óviðunandi. „ Það sér hver maður að þessi aðstaða gengur ekki upp" er haft eftir honum. Auk þess leynir það sér ekki á fréttinni að eftirvæntingin eftir nýjum spítala er mikil meðal starfsmanna.

Ef mark er takandi á óstaðfestum sögusögnum þá er eftirvænting á fleiri bæjum í ríkinu. Heyrst hefur að byggja eigi starfsaðstöðu fyrir 2-300 lækna í Garðabænum. Þar eru ungir athafnamenn á ferð. Hvort þar eigi eingöngu að veita viðtöl eða framkvæma rannsóknir eða skurðaðgerðir er ekki vitað. Hvort um raunverulegan spítala er að ræða er einnig óljóst. Jafnvel hefur heyrst að menn dreymi um að í Garðabænum rísi fullkominn spítali sem geti sinnt öllu til jafns við Landspítalann.

Hann yrði sjálfsagt einkarekinn. Ekki er það slæmt. Miðað við fyrri reynslu væri um afkastahvetjandi kerfi að ræða þar sem greitt er fyrir unnin verk. Ef ég fengi vinnu þar myndu kjör mín eflaust batna . Í nýju húsi væri vinnuaðstaðan betri, bjartari og rýmri. Aðstaða sjúklinga væri að sjálfsögðu mun betri en á Landspítalanum. Í fyrsta lagi getur hún varla verið verri og hitt að ef um samkeppni yrði að ræða þá eru það huggulegheitin sem selja. Stjórnendur myndu sjálfsagt einfalda alla stjórnun og rekstur til að geta skilað ágóða til hluthafa.

Góð hugmynd. En hver yrði munurinn á þessum spítala og Landspítalanum? Sumir vilja meina að við verðum að hafa tvo spítala til að geta borið þá saman. Á báðum stöðum yrðu eigendur sem fengju útrás í að stjórna. Á báðum stöðum yrðu læknar, hjúkrunarfræðingar og annað starfsfólk-á vakt allan sólarhringinn. Á báðum stöðum yrðu tæki og tól af bestu sort. Á báðum stöðum yrðu sjúklingar. Spurningin er yrðu þeir sambærilegir. Mun einkarekna sjúkrahúsið meðhöndla léttu sjúklingana en Landspítalinn sitja uppi með erfiðu sjúklingana. Mun einkarekna sjúkrahúsið meðhöndla sjúklingana þegar eitthvað fer úrskeiðis og þeir verða erfiðir, eða senda þá á Landspítalann. Er hægt að bera slík sjúkrahús saman?

Þessa dagana er verið að gera gangskör að dreifingu hjúkrunarsjúklinga milli hjúkrunarheimila landsins. Borið hefur á því, eins og Landlæknir segir, að léttustu gamalmennin eru vinsælust en þau erfiðari skilin eftir á Landspítalanum. Því þurfti að semja ný lög um öldrunarmál og í kjölfar þeirra skipa nýjar nefndir hjá Landlæknisembættinu. Allt í þeim tilgangi að einkarekin hjúkrunarheimili muni taka fyrst við erfiðu gamalmennunum og síðar við þeim léttari.

Þetta er í raun mjög skiljanlegt og á ekki að koma nokkurri mannvitsbrekkunni á óvart sem hefur kynnst mannlegu eðli á leið sinni í gegnum lífið. Ef ég ætti spítala þá myndi ég reka hann þannig að hann skilaði hámarksgróða. Þá myndi ég sækja í einfalda, þægilega og auðlæknanlega sjúklinga. Það er í raun ekkert rangt við það. Sjúklingarnir fengju fyrirtaks þjónustu, bót meina sinna og ég aura í vasann.

Því er það mjög skiljanlegt að sumir læknar aðhyllast einkarekið sjúkrahús. Þar gera þeir sér vonir um meiri aðkomu að ákvarðanatöku og næði til að sinna sjúklingum sínum. Sérstaklega ef bráðatilfellum yrði eftir sem áður vísað á Landspítalann.

Reyndar hefur verið nefnt að Íslendingar geti farið að bjóða nágrannaþjóðunum heilbrigðisþjónustu. Þar sem Landspítalinn er ekki aflögufær er sjálfsagt verið að gera ráð fyrir ónýttu rými í nýjum einkaspítala.Þarf innflutning á sjúklingum til að spítalinn verði nægjanlega stór eða hann borgi sig? Á að flytja inn sjúklinga bara til þess að einkarekinn spítali geti risið á Íslandi? Er hugmyndafræði svo mikilvæg?

Eru ekki þeir sjúklingar sem eru veikastir, dýrastir og tímafrekastir að verða undir? Eiga þeir að bíða? Á fyrst að byggja einkaspítala? Veikustu Íslendingarnir blasa við okkur starfsmönnum Landspítalans á hverjum degi. Þeir bíða og vona að nýr spítali verði byggður fyrir þá líka. Eru vandamál þeirra svo flókin, erfið og vandasöm að menn sjá ekki mögulega lausn í viðeigandi hagfræði.

Það er orðið lífsspursmál að fullur skilningur verði fyrir þeirri staðreynd að tími vangaveltna er löngu liðinn. Spítalinn sem var reystur fyrir afa og ömmur okkar af langömmum okkar er löngu kominn fram yfir síðasta söludag. „Best fyrir"-kynslóðin mun aldrei sætta sig við neitt hálfkák, þau munu aldrei sætta sig við þau þrengsli og skort á persónulegri aðstöðu sem eldri kynslóðir hafa gert.

Hættum þessu brölti og einhendum okkur í að leysa FYRST vandamálin hjá þeim sem eru augljóslega og sannanlega í brýnustu þörfinni.

 

Kerfisstíflur og mismunandi drullusokkar.

Það er nokkuð merkileg frétt á forsíðu Fréttablaðsins á föstudaginn. Þar kemur fram að við Íslendingar búum svo vel að eiga flest rými fyrir aldraða miðað við nágrannaþjóðirnar. Síðan er gefið í skyn að tregða sé að taka við veikustu einstaklingunum inn á hjúkrunarheimilin. Hingað til hafa þeir sem eru hressastir verið settir í forgang. Tekið er dæmi um aldraðan einstakling sem ekki var hægt að útskrifa af sjúkrahúsi því ekkert pláss var til fyrir hann á hjúkrunarheimili.

Til að fyrirbyggja stíflumyndanir innan kerfisins hefur hið opinbera gripið til sinna ráða. Búið er að semja ný lög. Samkvæmt þeim eiga aðrar manneskjur en áður í öðru húsi að ákveða hverjir komast inn á hjúkrunarheimili. Sem sagt ný nefnd í stað þeirrar gömlu. Ég vona svo innilega að nýr drullusokkur virki betur á stífluna en sá gamli.

Aftur á móti held ég að leysa mætti vandamál sjúkrahúsanna á annan hátt þegar kemur að útskrift einstaklinga í þörf fyrir hjúkrunarrými. Ef sveitafélag viðkomandi einstaklings þyrfti að greiða sjúkrahúsinu beint fyrir leguna þar, eftir að viðkomandi er útskriftarfær væri málið einfaldað mjög. Það væri mikill hvati fyrir sveitafélögin að taka við sínu fólki aftur því mun ódýrara er að greiða fyrir vistun á hjúkrunarheimili en á sjúkrahúsi. Þar með væri stíflan sjálfleyst. Það vill stundum gleymast að buddan slær oftast næst hjartanu.