Kaupa menn hús án fyrirliggjandi veðbókavottorðs.

Við okkur Íslendingum blasa erfiðar spurningar. Þær tengjast Icesave málinu. Erum við skyldug til að greiða Icesave skuldirnar. Þeir einstaklingar sem eiga að þekkja lög og reglur Evrópusambandsins manna best á Íslandi, Stefán Már og Lárus Blöndal, telja svo ekki. Þeir hafa birt greinar endurtekið í vetur um þetta mál. Rök þeirra eru sterk. Ég hef ekki séð nein önnur gagnrök en að við eigum að borga, bara vegna þess. Ekki hafa nein góð lagaleg rök komið fram sem hnekkja málflutningi þeirra Stefáns og Lárusar. Menn telja sig bundnir af undirrituðum minnisblöðum milli ríkja og því hafi þeim verið allar bjargir bannaðar. Minnisblað er ekki ríkisábyrgð það er ljóst. Ríkisábyrgð fæst eingöngu fram með samþykki Alþingis Íslendinga. Ef Alþingi samþykkir ríkisábyrgð sem skerðir fullveldi landsins er það landráð.

Af framansögðu er um mjög stórt mál að ræða, vægt til orða tekið. Mjög áleitin spurning er hvernig þessi samningur mun virka á gengi íslensku krónunnar eða lánshæfimats Íslands. Hvernig munu aðrir bregðast við sem telja sig eiga kröfur á Ísland. Munu þeir koma í kjölfarið og nýta sér Icesave samninginn sem fordæmi. Hvers virði er Landsbankinn í raun og veru. Hversu mikið fellur á íslenska ríkið. Mikið af spurningar og fátt um svör.

Fyrrnefndur samningur er ekki opinber. Þrátt fyrir það á að kjósa um hann á Alþingi. Ef eingöngu Alþingismenn fá að sjá samning hvernig eiga þeir að meta hann með grasrótinni, fólkinu sem veitti þeim valdið.

Það er lágmarkskrafa að samningurinn í heild verði settur á netið þannig að þjóðin geti tekið upplýsta ákvörðun. Við kaupum ekki fasteign án þess að veðbókarvottorð liggi frammi við undirskrift, þannig er það bara hjá siðuðu fólki.

 

 

Áskorun til þingmanna

VIÐ undirritaðir höfum ritað allmargar greinar þar sem við höfum fært lögfræðileg rök fyrir því að okkur sem þjóð beri ekki að endurgreiða þeim innist...

Lárus Blöndal

Stefán Már Stefánsson

 

VIÐ undirritaðir höfum ritað allmargar greinar þar sem við höfum fært lögfræðileg rök fyrir því að okkur sem þjóð beri ekki að endurgreiða þeim innistæðueigendum sem lögðu inn hjá íslensku bönkunum erlendis fyrir hrunið. Við höfum ekki fengið nein málefnaleg rök sem hnekkja okkar ályktunum. Ríkisábyrgð verður ekki til úr engu. Til að hún stofnist þarf afdráttarlausa lagaheimild sem ekki er til staðar í dag vegna innistæðutryggingasjóðs. Við höfum verið þátttakendur í samstarfi ríkja í Evrópu þar sem við höfum tekið upp reglur sem samdar hafa verið af Evrópusambandinu. Ekkert í þeim reglum gerir íslenska ríkið ábyrgt fyrir starfsemi íslenskra einkabanka. Þær reglur hafa hins vegar ekki staðist þær væntingar sem ESB hefur byggt upp í kringum þær. Þær reyndust gallaðar og náðu ekki markmiðum sínum. Þeir ágallar geta hins vegar ekki verið á ábyrgð íslenskrar þjóðar að okkar mati.Þeir samningar sem nú hafa verið kynntir þjóðinni eru tæpast ásættanlegir. Ekki er með góðu móti unnt að réttlæta að við tökum á okkur ábyrgð sem við höfum aldrei gengist undir eða berum ábyrgð á með öðrum hætti, hvað þá að það sé gert á þeim kjörum sem um hefur verið samið. Við köllum eftir lögfræðilegum rökstuðningi fyrir þeim samningum sem búið er að undirrita. Ákvörðunin um undirritun samninganna er stór á alla mælikvarða. Hún er m.a. stór í því ljósi að ekki liggur fyrir hve mikill hluti heildarfjárhæðarinnar, 650 milljarða króna að viðbættum háum vöxtum, kemur í hlut Íslendinga að greiða eða hvort innistæður njóti forgangs fram yfir aðrar kröfur samkvæmt neyðarlögunum. Það er engan veginn hægt að ganga út frá því að það ákvæði neyðarlaganna standist. Það liggur hins vegar fyrir að kröfuhafar allra gömlu bankanna munu láta á þetta reyna og breytir umræddur samningur þar engu um. Ef þetta forgangsákvæði laganna stenst ekki verður greiðslubyrði íslenska ríkisins margfalt meiri en ætla mætti samkvæmt kynningu á samningnum. Samninganefnd Íslands hefur skilað sínu verki. Forsendan í starfi hennar virðist hafa verið sú að okkur bæri skylda til að greiða og því ekki annað að gera en að semja um greiðslukjör. Þessi nálgun er ekki í samræmi við þá þingsályktun sem samþykkt var þann 5. desember sl. á Alþingi né þá kynningu sem fram fór á hlutverki samninganefndarinnar þegar hún var skipuð. Í þingsályktuninni ályktar Alþingi aðeins að fela ríkisstjórninni að leiða til lykta samninga við viðeigandi stjórnvöld á grundvelli tiltekinna viðmiða. Í þeim viðmiðunum er hins vegar ekkert að finna sem bendir til að Alþingi hafi litið svo á að íslenska ríkið væri greiðsluskylt. Í kynningu nefndarinnar á samningnum kemur ekki fram hvers vegna rökum, sem leiddu til þess að íslenska ríkinu bæri ekki að greiða, hafi verið hafnað í samningaviðræðunum. Ekki liggur heldur fyrir hvers vegna alþjóðlegir dómstólar voru ekki fengnir til að skera úr um deiluna svo sem eðlilegt hefði verið í samskiptum ríkja. Hafi þau sjónarmið ekki verið höfð að leiðarljósi í samningaviðræðunum að Ísland væri ekki greiðsluskylt var fyrirfram lítil von til þess að ná viðunandi samningum. Nú er komið að Alþingi Íslendinga að taka afstöðu til málsins. Ef til eru lögfræðileg rök fyrir þeim niðurstöðum sem samninganefndin hefur samið um, þá verður að kynna þau. Það er nauðsynlegt að um þau sé rætt og að skipst sé á skoðunum um þau. Jafnframt verður að greina frá því hvers vegna dómstólaleiðin var ekki valin. Hins vegar er ljóst að ef ekki er upplýst um röksemdir samninganefndarinnar eru þingmenn í jafnmikilli óvissu um það á hverju hún byggist og aðrir landsmenn. Á hverju eiga þeir þá að byggja sína afstöðu?Séu niðurstöður samninganna byggðar á pólitískum sjónarmiðum, t.d. vegna mögulegrar aðildarumsóknar Íslands að ESB, eða beinum eða óbeinum þvingunum, verður að upplýsa það. Síðan verða þingmenn að taka upplýsta ákvörðun um hvort þau sjónarmið réttlæti skuldsetningu þjóðarinnar sem hljóða upp á óvissar en gríðarlegar fjárhæðir þrátt fyrir að lögfræðileg rök hnígi í aðra átt.Það er algjörlega á valdi Alþingis að ákveða hvert framhald þessa máls verður óháð því hvað núverandi og fyrrverandi ríkisstjórnir kunna að hafa sagt eða gert. Við skorum á þingmenn á Alþingi Íslendinga að krefjast þess að öll rök fyrir þeim samningi sem gerður hefur verið, hvort sem þau eru lögfræðileg eða pólitísk, verði kynnt þingi og þjóð og að ákvörðun verði síðan tekin í framhaldi af því. Þjóðin hlýtur að spyrja: treysta þingmenn sér til að taka ákvörðun um að skuldsetja hana um 650 milljarða kr. auk hárra vaxta, án þess að skýr og afdráttarlaus rökstuðningur liggi að baki?


>> Þjóðin hlýtur að spyrja: treysta þingmenn sér til að taka ákvörðun um að skuldsetja hana um 650 milljarða kr. auk hárra vaxta, án þess að skýr og afdráttarlaus rökstuðningur liggi að baki?

Athugasemdir

[Jóna Kolbrún Garðarsdóttir, 13.6.2009 kl. 01:20]

Vonandi ekki. 

[Sigurður Þórðarson, 14.6.2009 kl. 19:08]

Það er allt útlit fyrir að þingmenn Samfylkingarinnar kaupi hús án þess að afsal(1) og veðbókarvottorð(2) sé til staðar aðalatriðið segja þeir að það á ekkert að borga fyrr en eftir 7 ár. (Það er ef þjóðin á að borga. Þingmenn Samfylkingarinnar borða hvorki svið, lundabagga, hákarl, selkjöt, hvalkjöt né hrútspunga og geta víst allir hugsað sér að búa í útlöndum eftir að þeir eru búnir að koma landinu í Evrópusambandið.)

 1.  Það veit enginn hvort eignir Landsbankans eigi að fara í Icesave eða aðrar skuldir Landsbankans eða hvoru tveggja.

2.   Óvíst er hve eignirnar eru miklar.