Orkuveita Reykjavíkur im memorian.

Einu sinni datt ég í sjóinn. Mér brá mjög, ég man enn þegar ég rýndi upp í gegnum grænan sjóinn og sá birtuna nálgast þegar ég reyndi að komast úr kafi. Hvað er að gerast, lifi ég af?

Þannig líður okkur eigendum Orkuveitu Reykjavíkur í dag. Við vitum ekki neytt. Fulltrúum okkar var hent í sjóinn og vissu ekki sitt rjúkandi ráð. Sumum að minnsta kosti. Það kom nefnilega fram hjá borgarstjóranum "okkar" í kastljósinu í gær að mikil og "hreinskiptin" umræða hefði farið fram innan borgarstjórnarflokks Sjálfstæðisflokksins áður en honum var falið að "klára"málið. 

Sjálfstæðismenn fengu að minnsta kosti að melta málið. Það virðist sjálfmelt í borgarstjórnarflokki Framsóknarflokksins.

Fulltrúar minnihlutans, sem er nú bara um helmingur kjósenda, fékk örfáar klukkustundir til að ákveða sig. Þetta er nú þvílík og önnur eins heimska að það nær ekki nokkurri átt, þetta mál er fullorðnu fólki innan meirihlutans til þvílíks vansa að leitun er að öðru eins. Fjölmiðlafælni þeirra ber því glögglega vitni.

Kæru fulltrúar, maður kaupir ef til vill gamla bíldruslu á staðnum en maður ráðstafar bara ekki annarra manna fjármunum án þess að ræða um það við eigendur þeirra fyrst. 

Hvar sem maður kemur í dag eru allir ævareiðir, hvar sem í flokki menn eru, fólki er stórlega misboðið. Eftir því sem menn reyna að tefja málið verður aldan bara stærri. Kæru meirihlutamenn það getur verið kalt á toppnum en það er bæði kalt og blautt í sjónum, tala af reynslu. 

Stofnfundur Frjálslynda í Reykjavík suður.

Haldinn var stofnfundur kjördæmafélags í kvöld. Frjálslyndi flokkurinn var að verki. Það var í Reykjavík suður. Ég var kosinn í stjórn ásamt átta öðrum. Ég hefði átt von á því að ég væri kvíðinn fyrir framtíðinni á þessari stundu. Því er alls ekki þannig farið. Mér líður eins og bónda sem hefur eignast kostajörð og nú á bara eftir að margfalda gæði hennar. Sjálfsagt er ég í einhverju bjartsýniskasti. Dag skal að kveldi lofa og mey að morgni.

Það er deginum ljósara að grasrótin í FF iðar í skinninu að taka til starfa. Nánast eins og kálfi sem er hleypt út á vorin. Þessi kraftur mun nú eiga þess kost að starfa innan nýs félags. Það eru mjög spennandi tímar framundan. Að sama skapi mikil vinna. Ekki er nein ástæða til að örvænta því margir munu leggja hönd á plóginn. 

Lýðræðið.

Það er skrítið þetta lýðræði. Við kjósum með jöfnu millibili. Á þann hátt ákveðum við hvaða einstaklingar munu fylgja hugsjónum okkar eftir á Alþingi. Svo gerist það að úrslit kosninganna eru okkur ekki að skapi. Sá sem við höfðum mestar mætur á nær ekki kjöri heldur einhver annar. Það ákvarðast í raun af kosningalögum, hvernig atkvæðin eru meðhöndluð, svona tæknilega séð. Á þann hátt nær lýðræðið ekki tilgangi sínum, að ákveðinn hópur velur sér fulltrúa til að bera fram sín mál. Kosningalögin gera það mögulegt að einhver allt annar en við höfðum í hyggju næði kjöri. Hvað er þá til ráða?

 

 

Hátæknisjúkrahúsið okkar allra eða góður kamar.

Þetta er myndin sem flestir sjá þegar rætt er um nýbyggingu Landspítalans. Einhver fékk þá hræðilegu hugmynd að kalla sjúkrahús allra landsmanna "hátæknisjúkrahús". Ég lýsi hér með eftir viðkomandi svo við starfsmenn Landspítalans getum tjargað og fiðrað viðkomandi. Þetta orð "hátæknisjúkrahús" hefur valdið okkur mjög miklum búsifjum og er þá ekki mikið sagt. Það hefur virkað mjög neikvætt á alla umræðu og margir Íslendingar hafa sett sig upp á móti nýbyggingunni eingöngu á þeirri forsendu sem þetta orðskrípi gefur þeim. Við sem störfum á Landspítalanum höfum þurft að eyða mikilli orku í að sannfæra fólk um nauðsyn nýs spítala vegna þessa orðs.

Árið 1930 var Landspítalinn opnaður. Þá höfðu íslenskar konur safnað peningum hjá þjóðinni fyrir honum. Á þeim árum var ekki mikill skilningur á því að reisa sjúkrahús, stórt og fullkomið fyrir Íslendinga hjá ráðamönnum þjóðarinnar. Til allra hamingju fyrir íslenska þjóð voru langömmur okkar framsýnni en þeir. Ég ætla rétt að vona að sagan þurfi ekki að endurtaka sig að þessu leitinu aftur.

Árið 1930 var Landspítalinn búinn fullkomnustu tækni sem Íslendingar höfðu völ á þeim tíma. Þannig er því farið enn þann dag í dag. Þannig ætlum við að hafa það framvegis, því Íslendingar vilja ekki hafa það öðruvísi. Landspítalinn hefur alltaf verið hátæknisjúkrahús. Það er öllum augljóst sem velta málunum fyrir sér í smá stund. Því er það tóm tjara að fara að kalla Landspítalann í dag hátæknisjúkrahús.

Þegar horft er á þessa tölvugerðu mynd er gott að hafa í huga að aðeins hluti bygginganna fer undir spítala. Stór hluti er fyrir starfsemi Háskólans og rannsóknarstofuna á Keldum. Auk þess er verið að sameina tvö sjúkrahús í eitt.

Sumum finnst hann dýr. Sama sögðu menn 1930. En í dag vilja allir Lilju kveðið hafa. Langt mál um skammsýni.

Að lokum tek ég einfalt dæmi sem allir ættu að skilja. 6 sjúklingar saman á stofu með einn kamar til sameiginlegra nota. Allir nýskornir, áætluð vist 4-8 dagar á spítala. Einn sem er töluvert veiklaður fyrir kemur sér upp slæmri sýkingu í skurðsári af spítalabakteríu. Hann smitar hina. 3 sem eru sterkir og komast heim "aðeins" 3-5 dögum of seint. Reyndar tefur þetta þá um 1-2 vikur að komast í vinnu aftur. 2 veikjast mjög mikið og annar er á gjörgæslu í 10 daga og á sjúkrahúsinu í 3 mánuði. Hann og sá veiklaði verða aldrei aftur vinnufærir.

Að allir séu á einbýli með sinn kamar hver á nýja sjúkrahúsinu okkar mun spara þennan kostnað. Sá sparnaður mun greiða upp kostnaðinn við nýbygginguna. Þetta er nú öll hátæknin. Góður kamar.

Að lokum sá sjötti dó vegna sýkingarinnar, því er öll umræða um nýja Landspítalann dauðans alvara.

Ungverjaland og Garðar Hólm.

 Brekkukotsannáll

 

 

Nú er ég staddur í Ungverjalandi. Er að heimsækja son minn sem er í námi hér. Hann er að læra læknisfræði í borginni Debrecen, sem er 2-3 klst í austur frá Budapest. Honum gengur mjög vel en skólinn er mjög erfiður, um 50% fall. Því er ég mjög stoltur faðir, hálfgert montrass. Kennt er á ensku og eru hér allra þjóða kvikindi í deildinni. Mjög gott að búa hér. Ódýrt. Þau búa öll í góðum íbúðum og borða oft á veitingastöðum því það er svo ódýrt.

Ungverjaland er aftur að ná sér á strik eftir mögur ár undir stjórn kommúnista. Hér er mikill uppgangur. Það er verið að byggja ný hús nánast á hverju götuhorni. Úrvalið í búðunum er mjög mikið og allri tækni fleygir fram.

Ungverjaland hefur alla tíð verið mikið menningarland, stundum nefnd París austursins og hafa menn þá verið að meina að Budapest sé svipuð í matar og menningarlegu tilliti og París.

Í þessu landi læra börnin okkar læknisfræði og er það vel. Hér verða þau sér út um fyrsta flokks menntun. Þeim líður vel og þroskast í heimsborgara. Spurningin er hvort börnin okkar verði orðin of miklir heimsborgarar eins og Garðar Hólm. Það er nefnilega svo sérstakt hliðið í Brekkukoti, án þess að maður hafi orðið var við neina breytingu á því, þá kemst maður ekki til baka í gegnum það einn daginn.

Kvótinn og Köben.

Núna er ég í Köben. Áður fyrr var hún kölluð kóngsins Köben. Í dag kallast hún Bónus Köben. Við erum bráðum búin að kaupa upp allt hérna sem er einhvers virði. Það er varla svo slæmt, ef einhver vill kaupa mann er maður að minnsta kosti einhvers virði.

Var á fundi í gærkvöldi hjá Frjálslynda flokknum. Það hafa verið smá væringar innan flokksins í sumar. Menn ræddu hlutina hreint út. Lang flestir mjög málefnalegir. Í stuttu máli mjög góður fundur. Á fundinum kom greinilega fram að mikill kraftur er í grasrótinni. Allir eru fullir áhuga og vilja að gera enn betur næst. Þetta var eins og að sjá 8 gata tryllitæki nötra skömmu áður en því er skellt í gírinn.

Hver hefði trúað því fyrir nokkrum árum að Íslendingar myndu kaupa upp Kaupmannahöfn. Hver trúir því að FF muni kollvarpa kvótakerfinu. Við trúum því. 

Sægreifafundurinn er á Grand Hóteli.

Fundurinn sem átti að vera á Sægreifanum í kvöld hjá FF verður á Hótel Grand í Reykjavík. Mætum öll.

Raunasaga litla hásetans.

Það er að renna upp fyrir mér að ég hefði betur haldið mig í lúkarnum. Spáin var ekki slæm og ég forvitinn að gá til veðurs. Því tók ég þá ákvörðun að fara upp á dekk. Auk þess nýliði og fullur áhuga á hvernig hlutirnir ganga fyrir sig hjá mér reyndari mönnum. Eitthvað hef ég mistúlkað veðurútlitið. Sú blíða sem ég gerði mér vonir um á dekkinu hef ég ekki fundið fyrir. Tel mig þó einn af áhöfninni. Get ekki sagt að ég hafi verið kjöldreginn enn þá en má sjálfsagt eiga von á því. Bátsmaðurinn sagði mér að fara í lúkarinn strax aftur og vera ekki með þetta upphlaup. "Sjáðu til góurinn, á stíminu blundum við, þegar við köstum þá færðu kannski að taka í" sagði bátsmaðurinn.

Ég virðist ekki "fitta inn í" móralinn á þessum bát. Gerði greinilega enga stormandi lukku upp á dekkinu. Virðist sem góður vilji og áhugi sé ekki nægjanlegt til að skapa sér vinsældir á bátnum.

Mun sjálfsagt afskrá mig í næstu höfn. 

Framtið FF.

Frjálslyndi flokkurinn er skrítin skepna. Þar hefur ýmislegt gengið á. Margt af því má lesa um á bloggi Jens Guð. Ýmsir aðrir hafa bloggað um FF og meint fjármálavandræði flokksins. Sjálfsagt hefur það glatt andstæðinga flokksins. Reyndar hefur flokkurinn ekki verið mikil ógn upp á síðkastið. Starfið hefur legið niðri að mestu í sumar. Heimasíðan verið óvirk og annað eftir því. Hinn almenni félagsmaður var fullur af áhuga og eldmóð eftir síðustu kosningar.  Í raun vorum við þannig skapi farin eftir kosningar að við vildum leggja heiminn að fótum vorum. Vorum full af hugmyndum hvernig við ættum að gera betur og ná til kjósenda. Vildum endurskipuleggja allt starfið flokknum til hagsbóta. En þá hvarf forystan inn í klettana. Tengslin rofnuðu. Við breyttumst í höfuðlausan her sem tvístraðist um víðan völl. Við komum engum góðum verkum í höfn. Í vetur verðum við að reyna að safna liði og taka upp þráðinn á ný. Það er því lífsspursmál fyrir þennan flokk að forystan leiði þann eldmóð sem er til staðar í þessum flokki. Tilvist hinna dreifðu byggða reiðir sig á þennan flokk og að hann sé öflugur. Það á að ganga fyrir öllu öðru, þess vegna eigin frama.

Heilaþvegnar týndar rjúpur.

Sigurjón Þórðarson bloggar í dag um týndar rjúpur. Áður hefur verið bent á týndan þorsk. Fræðimenn beita ýmsum reiknilíkönum til að finna út stofnstærð dýra. Það er gert því að ekki er möguleiki að telja öll dýrin eins og við gerum við mannskepnuna. Þegar þessum reikniaðferðum er beitt endurtekið árlega virðist vera sem fjöldi dýra gufi hreinlega upp milli ára. Með hliðsjón af hegðun okkar sjálfra hafa sjálfsagt heilu ættbálkarnir skroppið suður í sólina á Spáni meðan vísindamennirnir voru að telja.

Það er engin furða að nokkrir nördar sem nenna að velta hlutunum fyrir sér hafi ekki mikla trú á þessum reiknikúnstum. En hvað með okkur hin?

Við erum á fullu að vinna, fara í Bónus, sækja í ballet og fimleika, mæta á fundi í skólum barnanna og íþróttafélögum þeirra. Auk þess þurfum við að sinna heimlærdómi og öðrum þörfum barnanna okkar. Svo höfum við kannski sjálf smá hvatir, sennilega þær helstar að fara að sofa.

Ef venjulegur einstaklingur í þessu þjóðfélagi á að geta fylgst með þeim málum sem vekja áhuga hans þarf hann að vera barnlaus einsetumaður, eða verulega ofvirkur. Þjóðfélagsgerðin sem við búum við er mjög andlýðræðisleg. Hvernig á venjulegur maður að hafa tíma til að setja sig vel inn í mál og mynda sér skoðun í þessu tímaleysi. Er það ekki svo að við erum bara mötuð og heilaþvegin. Okkur er talin trú um það að friða verði rjúpuna því henni hefur fækkað svo mikið. Síðan kemur í ljós þegar einn af þessum nördum gruflar í þessu að lang flestar rjúpur týndu tölunni á skrifborði einhvers reiknimeistara út í bæ.

Þegar heppilegu fæði er hent fyrir rjúpur þá éta þær það sem er gaukað að þeim, það mettar. Eins er okkur farið, þegar sæmilega mettandi skoðun er hent fyrir okkur þá sporðrennum við henni gagnrýnislaust, bara að hún sé mettandi.