Animal Farm.

Á morgun er 11 júní. Sjálfu sér ekki tíðindi fyrir þá sem kunna að lesa dagatal. Á morgun rennur út frestur Íslendinga til að svara mannréttindanefnd Sameinu Þjóðanna. Hún hefur kveðið upp þann úrskurð að við brjótum mannréttindi. Fyrir morgundaginn vildi mannréttindanefndin fá svör hvernig við ætluðum að hætta að brjóta mannréttindi og hvernig við myndum bæta þeim skaðann sem orðið hefðu fyrir þeim brotum.

Svör íslensku ríkisstjórnarinnar eru þau að bæta ekki mannréttindabrot og sennilega, einhvernvegin, nokkurnveginn, einhverntíman breyta lögum þannig að mannréttindabrotum linni á Íslandi.

Hvað er hægt að gera í þessari stöðu. Á ég að sækja um sænskan ríkisborgararétt á þeim forsendum að íslensk stjórnvöld brjóti mannréttindi á þegnum sínum. Get ég orðið pólitískur flóttamaður frá Íslandi? Sennilega verð ég bara að ganga með hauspoka erlendis, slík er skömmin.

Eða á ég að hugsa eins og margir, það er í góðu lagi að brjóta mannréttindi á sumum Íslendingum. 

KVÓTI HÉR OG KVÓTI ÞAR OG TÍKUR ALLSTAÐAR.

Sæl öll sömul,

þetta er grein sem birtist eftir mig í Mogganum um daginn. 

KVÓTI HÉR OG KVÓTI ÞAR OG TÍKUR ALLSTAÐAR.

Faðir minn er flugvirki. Ég er ákaflega stoltur af því, því mér finnst það fínt starf. Einu sinni átti hann lítið flugfélag. Það flaug með fólk út og suður og kenndi fólki að fljúga. Svona eins og gengur.

Faðir minn á okkur synina þrjá og gefum okkur að ég hefði tekið við kyndlinum af föður mínum á sínum tíma. Segjum að ég hefði fengið 3 gamlar flugvélar og eitt flugskýli. Síðan er ákveðið að setja kvóta á flugrekstur. Ákveðið er að eingöngu megi fljúga með 130 ferðamenn í útsýnisflug á vertíð. Gefum okkur að faðir minn hefði fengið þennan kvóta því hann sinnti um það bil þetta mörgum ferðamönnum á ári. Það kemur í ljós að flugfélag norður á Akureyri ásælist þennan ferðamannakvóta hjá mér. Enn á ný er reglunum breytt og ég fæ leyfi til að selja kvótann. Sökum skorts á kvóta en ekki ferðamönnum yrði kvótinn mjög dýr. Því yrði kvótinn minn mjög dýrmætur en gömlu rellurnar mínar og flugskýlið, ef eitthvað er fallið í verði.

Því er Flugstöðin h/f allt í einu orðin ákaflega verðmæt eign, ekki vegna fasteigna heldur einhvers leyfis til að sinna því sem hún var stofnuð til að sinna. Í framhaldi af þessu þá ákveða bræður mínir að ganga úr félaginu og krefja mig um að greiða þeim sinn hlut. Í stað þess að skipta þrem rellum og einu skuldsettu flugskýli í þrennt þá er atvinnuleyfi/kvóta/skömmtunarseðli/pappír-skipt í þrennt. Þessi pappírspési er verðlagður mjög hátt, það skiptir milljörðum króna. Þar sem ég er með flugvéladellu þá fer ég í bankann og bið um lán. Fasteignir félagsins eru ekki virði eins meðalstórs japansks fólksbíls og því tekur bankinn veð í útsýnisflugum væntanlegra ferðamanna framtíðarinnar. Bræður mínir fá sína milljarða og ég á rellurnar þrjár, flugskýlið og bankinn á mig.

Núna er svo komið að litla flugfélagið-fjölskyldufyrirtækið-á Reykjavíkurflugvelli er skuldsett í botn. Í raun margfallt meir. Þrjár gamlar rellur og skuldsett flugskýli er ekki neitt upp í alla þessa milljarða.

Nú er svo komið að slímhúð maga míns þolir ekki mikið meir og þegar Flugfélag Akureyrar gerir mér tilboð í ferðamannakvóta minn, þá læt ég slag standa og sel hann. Ferðamannakvótinn fer á Akureyri og ég loka sjoppunni. Það hefur í för með sér að þó ég straui kortið mitt ótæpilega verður sennilega slatti eftir þegar ég verð allur. Rellurnar þrjár fara á haugana enda eru þær nær ónýtar og flugskýlið stendur eftir og verður höfuðverkur Reykjavíkurborgar. Dabbi flugvirki verður mjög sár því hann er atvinnulaus. Elli flugstjóri er líka ósáttur. Hann hafði gert sér vonir um að verða friðaður með gamla flugturninum á Reykjavíkurflugvelli í fyllingu tímans. Ekki vill hann flytja norður. Ég kem mér vel fyrir á erlendri grund, tel auð minn og vonast til að þurfa ekki að hitta þá Dabba og Ella framar.

Ráðherra er hæstánægður með þróun mála. Hér sé augljóst dæmi um hagræðingu, samlegðaráhrif og hagsýni í rekstri fyrirtæja. Mikill auður muni skapast þjóðinni til hagsbótar. Best sé að flugrekstur sé norðan heiða, Reykjavík er hvort eð er úr alfaraleið þegar öllu er á botninn hvolt.

Hvað hefur í raun gerst? Skömmtunarseðill á ferðamenn er verðsettur upp í topp. Hvers vegna mega ekki allir fljúga með alla þá ferðamenn sem koma til landsins. Hvers vegna eigum við að trúa einhverjum sem segir að ef við fljúgum með of marga ferðamenn þá muni þeim fækka. Hvers vegna eigum við að búa við Rússneska skömmtunarseðla fyrrum Ráðstjórnarríkjanna? Það sem einkenndi það kerfi framar öðru var ósanngirni. Hvar er frelsið?

Hver græðir og hver tapar á þessu fyrirkomulagi? Einhverjum var úthlutað kvóta í upphafi sem þeir seldu á uppsprengdu verði og lifa í vellistingum. Kvóti er skömmtunarseðill. Þú sem átt skömmtunarseðilinn mátt taka út. Ef skemman er tóm er skömmtunarseðillinn verðlaus pappír. Hvað gera bankarnir þá sem tóku veð í skömmtunarseðlinum? Ekki var hægt að veðsetja rellurnar þrjár enda fóru þær á haugana. Því er það augljóst mál að rússneska rúllettan verður að halda áfram því annars eru bankarnir í vanda.

Í skjóli hagræðingar og samlegðaráhrifa er allur flugrekstur kominn norður til Akureyrar. Reykjavíkurflugvöllur er ónotaður. Hér fyrir sunnan er hefð, reynsla, mannskapur og öll aðstaða til að reka blómlegan flugrekstur. Ætli Ella flugstjóra og Dabba flugvirkja muni þykja það skemmtileg yðja að grafa Sundagöng. Þeir fá vinnu að vísu en höfðu hugsað sér að nota líf sitt í flug og flugvélar. Snýst flug ekki um flugvélar, flugskýli, flugmenn og flugvirkja. Ég bara spyr?

Hvers virði er blómlegt mannlíf með sínum margbreytileika? „Samlegðaráhrif“ er eins og trekt ofaní hakkakvörn. Í hana er troðið eðlilegu mannlífi en út kemur hagrætt mannlíf. Tilgangurinn með því er að skapa sem mest auðæfi með sem minnstri fyrirhöfn. Þetta er trúarjátning nútímans. Allt annað er óeðli. Er mannskepnan ekki flóknara fyrirbæri en svo að hafa bara eina kvöt? Ég á hund sem hjálpar mér stundum að skilja mannlífið betur því hann hugsar bara um tíkur.

 

 

 

 

Sjómannadagurinn.

Það er sjómannadagurinn í dag. Mikill merkisdagur. Ég vil óska öllum sjómönnum innilega til hamingju með daginn. Einnig mökum og fjölskyldum. Þessi dagur skipar stóran sess í mínu lífi. Ekki það að ég sé sjómaður, hef ekki migið í saltan sjó svo neinu nemi. Aftur á móti tók ég þátt í kappróðrakeppni sem stýrimaður hjá kvennaliði sjúkrahússins á Patreksfirði 1987. Við unnum. Fyrir vikið á ég eina medalíu, þá einu sem mér hefur hlotnast enn sem komið er. Þar að auki fleygðu stelpurnar mér í sjóinn.

Það ber vissan skugga á daginn í dag. Íslendingar eru dæmdir sem mannréttindaníðingar af mannréttindadómstóli Sameinuðu Þjóðanna. Við brjótum mannréttindi á sjómönnum. Dómstóll SÞ hefur óskað eftir því að við látum af mannréttindabrotunum og fer fram á að við gerum grein fyrir því hvernig við hyggjumst gera það. Svar okkar er að við "ætlum að pæla í því" Við gætum alveg eins ullað á Sameinuðu Þjóðirnar.

Til allra hamingju voru nokkrar hugrakkar konur frá Landsambandi kvenna í Frjálslynda flokknum sem mótmæltu í dag. Þær klæddu sig upp í sjóstakka og báru mótmælaspjöld. Þær skiptu ekki þúsundum en vöktu engu að síður mikla athygli. Fjölmiðlar tóku eftir þeim og höfðu við þær viðtöl, teknar myndir. Nærvera þeirra undir ræðu sjávarútvegsráðherra gerði ræðu hans að hjómi einu, slæm var hún nú fyrir.

Hvar voru allir menningarvitarnir sem mega aldrei vita af neinu óréttlætinu í útlandinu? 

Gleymd börn.

Andstæðurnar í lífinu eru miklar. Nú erum við minnt á það að börn geta átt foreldra sem eru fíkniefnaneytendur. Hömlulaus fíkn er bænvæn. Án réttrar meðferðar deyr sjúklingurinn. Ef snyrtilega klæddur samborgari lognast útaf í Austurstræti sökum kransæðastíflu þá rjúkum við til og endurlífgum hann eftir settum reglum. Hvers vegna erum við svona gjörn á að líta undan og gleyma samborgurum okkar sem passa ekki inn í mynstrið. Hvers vegna æsum við okkur meir yfir meintum kynþáttahöturum í okkar samfélagi eða þá dauðum hrefnum. Hver er bróðir minn? Erum við ekki að klikka á einhverjum grundvallaratriðum?

Marshall aðstoðin.

Marshall aðstoðin var aðstoð Bandaríkjamanna við Evrópu eftir seinni heimstyrjöldina. Hún var að mörgu leiti kaup kaups því á þennan hátt tryggðu BNA sína hagsmuni í viðkomandi löndum. Í sjálfu sér var mjög merkilegt að Ísland og Svíþjóð skyldu fá aðstoð. Bæði löndin höfðu hagnast vel í stríðinu. Hvað um það. Núna segja þeir á hinum norðurlöndunum að samningar Seðlabanka okkar við Seðlabanka norðurlandanna sé í raun Marshall aðstoð. Það er augljóst að við munum hagnast á þessum samningi en það meiri vafa undirorpið hver hagnaður hinna er. Sjálfsagt er það þannig að þegar við erum að hjálpa öðrum úr nauð viljum við alltaf fá að minnsta kosti smá viðurkenningu á staðinn.

Enginn er spámaður í sínu föðurlandi.

Það fjaðrafok sem væntanleg koma flóttafólks til Akraness hefur orsakað er allrar athygli verð. Björk Vilhelmsdóttir bendir á það að Íslendingar hafi bara tekið við 400 flóttamönnum á hálfri öld. Það geri minna en 10 á ári. Hún telur að bara vegna þessarar einföldu staðreyndar geti fólk ekki verið á móti komu flóttafólks til Íslands. Merkileg röksemdafærsla í sjálfu sér en heldur ekki vatni.

Björk ætlaði að leggja til að Reykjavík taki við flóttafólkinu ef Akranes dytti úr skaftinu. Aðspurð hvort það illi ekki lengingu á biðlistum eftir félagslegum íbúðum í Reykjavík svaraði hún því til að hann væri hvort er svo langur(800 manns)að það myndi ekki muna neinu. Ef Björk væri sjálf á þessum biðlista gæti maður reynt að taka mark á slíkum málflutningi, þar sem hún er það væntanlega ekki er þetta rökleysa.

Þegar Gísli S Einarsson svarar sömu spurningu í kastljósinu svarar hann að þörf eftir félagslegum íbúðum sé ekkert meiri á Akranesi en annarsstaðar, því sé í lagi að lengja biðlistann með flóttafólki. Hann tekur einnig fram að þeir sem séu á þessum biðlista "telji sig í þörf fyrir félagslega aðstoð" og slíkt fólk finnist í öllum sveitafélögum landsins. Þar með sé í góðu lagi að lengja biðlistann á Akranesi.

Samantekið get ég ekki betur séð en að fyrrnefndir biðlistar séu tilkomnir vegna meintrar þarfa einhverra Íslendinga á félagslegri hjálp að áliti fyrrnefndra fulltrúa. Ég get ekki betur séð en að fulltrúar fólksins séu ekki þess fullvissir að sú meinta þörf sé á rökum reist. Þau álíta að það sé í góðu lagi að lengja bið fólks eftir úrlausn sinna mála. Sjálfsagt er sú skoðun þeirra byggð á þeirri trú að flóttafólkið sé í meiri þörf á aðstoð en þeir sem eru fyrir á biðlistanum. Enginn er spámaður í sínu heimalandi. Ég gæti best trúað því að biðlistavandamál sveitafélaganna séu jafngömul flóttamannavandamálum heimsins. Eru ekki biðlistafólk á Íslandi "flóttafólkið" okkar. Það virðist að minnsta kosti hvergi eiga heima.

Þegar einhver stendur upp og imprar á því að ef til vill eigi þeir sem eru á biðlistunum einhvern rétt og tilverugrundvöll, verður fjandinn laus.  Að gefa skít í þarfir Íslendinga á íslenskum biðlistum er sennilega fordómar, eða má maður kalla þetta kultúrrasisma. Vandamál flóttafólksins frá Palestínu er mikil og full þörf á því að leysa þau. Aftur á móti að gjaldfella vandamál landans er ekki fögur iðja.

Það var og.

Stundum getur maður orðið svolítið þreyttur á þessari pólítík. Þetta endalausa pot og plott. Dæmi um það er flutningur á flóttamönnum til Akranesbæjar. Eftir því sem Magnús Þór segir þá er sú framkvæmd gerð á fljótfærnislegan og ólýðræðislegan hátt. Ekki það að Akurnesingar hafi eitthvað á móti þessu fólki heldur aðferðum stjórnvalda við að koma þessu á koppinn. Utanríkisráðuneytið er sjálfsagt orðið svo heimaríkt apparat að örlítill lýðræðislegur halli skiptir þá engu máli. Þá þyrstir í öryggisráðið og því hafa þeir ekki tíma til að ræða málin við lítið sveitarfélað á Íslandi.

Það væri óskandi að þessi framtakssemi væri alsráðandi í störfum ríkisstjórnarinnar. Því miður er ekki svo. Meðan krónan okkar er í frjálsu falli og heimalagaðir vextir bólgna eins og gerbolla gerir stjórnin ekki neitt. Krónan hefur sjálfsagt sitt frelsi til að falla. Ríkisstjórnin hefur sjálfsagt líka sitt frelsi til að gera ekki neitt. En ef frelsið skaðar okkur hin?

Ef kosið hefði verið núna til þings þá hefðu ráðherrar nýtt sér betur innanlandsflugið og ef til vill gert eitthvað meira í málinu, eða hvað? Það var og. 

 

FLORENCE NIGTHINGALE.

 

Hún var mjög ákveðin kona, lét ekki vaða yfir sig og einnig mjög stjórnsöm. Því var hún óvenjuleg kona. Stallsystur hennar í dag haga sér á svipaðan hátt, að minnsta kosti láta þær ekki vaða yfir sig.  Ef til vill er það skýringin á erfiðleikunum við að ná sáttum í deilu hjúkrunarfræðinga við stjórn LSH að frú Nigthingale situr beggja vegna samningsborðsins.

Við getum huggað okkur við að aðilar eru þessa stundina að ræða saman. Meðan er von um sátt. Ef ekki blasir við mjög alvarlegt ástand, sérstaklega ef einhver tími líður. Þá fer að koma fram þreyta og uppgjöf hjá þeim örfáu hjúkrunarfræðingum sem eftir standa.

Ég vona að þessi deila leysist sem fyrst. Ég vona einnig að menn læri af reynslunni og setji hlutina í ferli tímanlega næst þannig að ekki þurfi að koma til svona uppþota, það er ekki nokkrum manni til gagns. 

Hvernig endurlífgar maður TILFINNINGARGREIND?

Ég held án þess að ég viti það með neinni vissu að umræða um Landspítalann hafi verið mun meiri s.l. 10 ár en öll hin árin á undan. Hún hefur oftast verið neikvæð því annað er ekki fréttnæmt. Það hafa verið átök í tengslum við sameininguna, fyrst þegar Landakot var innlimað og lagt niður í fyrri mynd. Þá voru margir sem söknuðu gömlu góðu daganna. Núna í nokkur ár höfum við verið í tveim húsum en sem ein stofnun. Til allra hamingju hefur "húsasóttin" fjarað smá saman út og við upplifum okkur alltaf meir og meir sem "eitt hús".

Í öllu þessu umróti hefur verulega reynt á starfsmenn, aðlögunarhæfni þeirra og getu í mannlegum samskiptum. Eftir á getur maður sagt að betra hefði sjálfsagt verið að hafa við höndina sérfræðinga í mannlegum samskiptum, sálfræðinga og þess háttar fólk. Þeir hefðu leitt umbyltinguna og leyst úr þeim hnökrum sem mynduðust.

Gagnrýni á húsakost spítalans hefur verið vaxandi undanfarið. Ástæða þess er að fólk er að vakna upp við vondan draum. Sá húsakostur sem við búum við í dag hefði átt að vera endurnýjaður fyrir 30 árum síðan. Því á gangrýnin að beinast að foreldrum okkar sem sáu ekki þörfina á sínum tíma fyrir betri húsakosti. Til allra hamingju er þó nýtt hús handan við hornið.

Þann fyrsta maí stefnir í skipbrot í mannlegum samskiptum á Landspítalanum. Þá ætla meir en 100 hjúkrunarfræðingar og tugir geislafræðinga að hætta störfum. Um er að ræða ósætti um vinnufyrirkomulag eftir að hefðbundnum vinnutíma lýkur hjá starfsmönnum. Þegar maður fær drep í hjarta eða görn er kallað eftir viðkomandi sérfræðingi. Þegar tilfinningargreindin er í andarslitrunum sér engin ástæðu fyrir sérfræðingshjálp, en skrítið. Heill spítali stoppar, hverjum er ekki sama? 

 

Mannleg smskipti og Skíðaskálinn í Hveradölum.

Vinnudagurinn í dag var mjög sérstakur því ég fór í vinnuferð með samstarfsfólki mínu. Við fórum í Skíðaskálann í Hveradölum. Ferðin var á léttu nótunum en fyrst og fremst hugsuð til að efla starfsandann. Farið var í ýmsa leiki, stígvélakast, viltu vinna milljón og fleira skemmtilegt. Genginn hressandi rúntur um nálæga hóla sem við skulum bara kalla fjöll til að styrkja sjálfsímyndina. Það var einnig inntakið í fyrirlestrinum sem við hlýddum á um morguninn. Hann flutti mæt kona, Valgerður, deildarstjóri á BUGL. Fjölmenntaður hjúkrunarfræðingur og einnig grunnskólakennari sem hefur marga fjöruna sopið, mikill reynslubolti á sínu sviði.

Hún ræddi um menningu og kúltúr vinnustaða. Mannleg samskipti, virðingu fyrir okkur sjálfum og öðrum. Sjálfstyrkingu, kerfisbundna ferla við úrlausn vandamála sem tengjast mannlegu samskiptum. Í stuttu máli frábær fyrirlestur.

Í hádeginu spruttu upp umræður tengdar mannlegum samskiptum. Yfir 100 hjúkrunarfæðinga hætta störfum því ólík sjónarmið ráða för og það sama má segja um bílstjórana og ríkisstjórnina. Það var mjög lærdómsríkt að lesa opnuviðtalið við Björn lækni í Morgunblaðinu í dag þar sem hann lýsir þeirri nálgun sem þeir hafa á lausn í mannlegum samskiptum tengt breytingum í rekstri. Ég leyfi mér að birta hér hluta þess viðtals.

„Það er mjög erfitt að breyta kúltúr innan
heilbrigðisstofnana,“ segir Björn. „Ef
allt gengur í haginn tekur það minnst tíu ár.
Það gerist ekki öðruvísi en að fyrir slíkri
breytingu fari góður leiðtogi og að starfsfólkið
trúi á breytinguna. Breytingin má
ekki aðeins koma ofan frá, hún verður einnig
að koma neðan frá. Þannig höfum við
reynt að vinna og ég tel það ástæðuna fyrir
því að okkur hefur farnast svo vel sem raun
ber vitni. Við reynum að virkja alla og fá allt
starfsfólkið til að taka þátt. Það skiptir
mjög miklu máli fyrir fólk að það finni að á
það sé hlustað, að það hafi eitthvað að segja
um hvernig hlutirnir þróist. Að skoðun þess
skipti máli. Sé fólki aðeins skipað fyrir fær
það á tilfinninguna að því sé ekki treyst og
breytingar gerðar samkvæmt slíkum
vinnubrögðum eru dæmdar til að mistakast.“

 

Það var gott að átta sig á því í stígvélakastinu að það kemst hvergi án þess að því sé kastað, og það í rétta átt.