Kennarinn og smiðurinn.

Í besta landi í heimi eru framleiddir allt verri nemendur þrátt fyrir dýrasta menntakerfið. Þetta hljómar ekki vel, í raun er þetta mjög slæmur áfellisdómur yfir íslenskri menntastefnu í heild sinni. Margir hafa reynt að útskýra þessa sérkennilegu mótsögn árangurs og fjárfestingar.

Sjaldnast eru einfaldar skýringar eða lausnir á flóknum vandamálum. Það á sjálfsagt við í þessu dæmi. Sennilega er ástæðan röð mistaka sem endar svo á þennan veg.

Þar sem ég er kvæntur kennara get ég vitnað um að kaup kennarans dregur hann hvorki til að mennta sig til kennara né að vinna við það. Kaupið getur mun frekar valdið því að kennari hætti að kenna og leiti sér að annarri vinnu. Að kennarar mæti til vinnu er merki um áhuga og vissa þrjósku í bland við töluvert stolt sem getur verið vandkyngt. Á þessu stolti hafa skólar hingað til mannast, en ekki kaupinu.

Annað atriði sem er mjög merkilegt er það vantraust sem kennurum er sýnt við ráðstöfun þess tíma sem þeir eru ekki að kenna inn í skólastofunni. Þeim tíma er reynt að ráðstafa af öðrum, skólayfirvöldum, eins þau viti hvernig tíma kennarans sé best borgið. Til marks um það eru allir fundirnir og viðveran sem kennararnir eru látnir sinna. Það er eins og kennaranum sé í blóð borið að svíkjast um ef ekki er til staðar KGB eftirlit ríkisins. 

Ef við fáum smið til að byggja hús erum við þá alltaf á hælunum á honum til að fylgjast með hvað hann sé að gera. Setjum við upp funda og viðveruskyldu, nei það tefur bara smíðarnar. Við viljum bara að hann byggi húsið og við treystum honum vel til þess.

Hvernig væri að treysta kennurunum til að kenna börnunum okkar fræðin, sjá þetta meir sem verktöku en einhvern mínútureikning fram og til baka. Borga kennurum gott kaup ef við tímum að fjárfesta í menntun barnanna okkar. Ekki sakaði að kurteisi og hlýðni væri innrætt á fyrstu 5 árum barnanna svo 6 ára bekkurinn fari ekki í það hjá kennaranum ykkar.